ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ
Και περιμέναμε την μεταπολίτευση και περιμέναμε την Αριστερά, αγωνιζόμενοι μέσα από τις γραμμές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος. Στραμμένοι μονόπλευρα προς την Αριστερά δεν μετρήσαμε ποτέ το γεγονός ότι δεν κατάφερε να οργανώσει μια σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Δεν κοιτάξαμε ποτέ τη δικιά μας δράση, οργάνωση και λειτουργεία, οι οποίες κόμιζαν νέα πολιτικά ήθη (αυτοοργάνωση, άμεση δράση, άμεση δημοκρατία, αυθορμητισμό, συλλογικότητα, αντιαυταρχικότητα) στο αριστερό κίνημα, ριζικά αντίθετα από εκείνα της αυταρχικά και ιεραρχικά οργανωμένης Αριστεράς. Και ήρθε η μεταπολίτευση με το σύνολο της Αριστεράς στο περιθώριο. Τα πήρε όλα ο Κ. Καραμανλής και κατόπιν ο Α. Παπανδρέου. Δίχως η Αριστερά να κοιτάξει την νέα πραγματικότητα και πολύ περισσότερο τον ίδιο τον εαυτό της έμεινε στις εμφύλιες αντιπαραθέσεις και στην κριτική που δεν έδινε καμιά προοπτική. Η πρώτη "σημαντική" και αδιέξοδη κίνηση της ήταν η υποβοήθηση του πατέρα Μητσοτάκη να αναρριχηθεί στην εξουσία, με την ελπίδα ότι θα διαλυόταν το ΠΑΣΟΚ και θα έμενε απέναντι στη Δεξιά μια μεγάλη Αριστερά, όπως στην Ιταλία. Άνθρακας ο θησαυρός. Και ήρθαν τα μνημόνια που κατασπάραζαν τη χώρα. Το πολιτικό αισθητήριο της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και το επικοινωνιακό ταλέντο του Τσίπρα έφεραν στην κυβέρνηση την Αριστερά. Μια αχτίδα ελπίδας έλαμψε. Πριν αλέκτωρ λαλήσει ακυρώνεται το δημοψήφισμα, που κανείς δεν υποχρέωσε τον Τσίπρα να το διενεργήσει, και υπογράφεται νέο μνημόνιο. Η αναστροφή αυτή δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πολιτική ηθική που θα έπρεπε να διακατέχει πλήρως την όποια Αριστερά. Και τώρα να. Όσα συνέβησαν στο συνέδριο δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ως παρακμή, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας για τους αδύναμους, τους καταπιεσμένους και σε όσους αγωνίζονται για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Κρίμα, κρίμα.
Από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την διατήρηση του. Στην προσπάθεια του αυτή περιχαρακώνεται με ιδεολογία του τον σταλινισμό, διασπά το συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα και εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει την πολιτική έκφραση του ταξικού του αντιπάλου ("Η χειρότερη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση είναι εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ" δήλωσε ο ΓΓ του και όχι μόνο), επιτιθέμενο ταυτόχρονα κατά των εκάστοτε κομμάτων που θεωρεί ότι μπορούν να του πάρουν ψήφους. Δεσμεύει στην αδράνεια ζωντανές νεανικές δυνάμεις που εξ αντικειμένου συμφέρει την Δεξιά. Δεν είναι τυχαίο που τα συστημικά ΜΜΕ χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ως σοβαρό κόμμα και σταθερό στις απόψεις του. Σχεδόν ποτέ δεν στρέφονται εναντίον του. Ακίνδυνο γαρ για το σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου