μια αποψη/Νικος Μωραϊτης

 Τέλος εποχής για μένα.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε νέο Πρόεδρο.

Τώρα που ο Κασσελάκης έφτιαξε νέο κόμμα.

Που ανήκω εγώ;

Στο «κόμμα Γιάννη Σαρακιώτη», δηλαδή σε αυτούς που είναι ξεσπιτωμένοι, ξεριζωμένοι, κουβαλώντας ένα τεράστιο κενό.

Σε κανένα «κόμμα Κασσελάκη», ούτε ως μέλος ούτε ως φίλος. Μετά τον προδότη ονείρων Τσίπρα, το να εμπιστευθώ εν λευκώ πολιτικό μού είναι αδύνατον αυτήν τη στιγμή.

Οι μάχες μου είναι προσωπικές και συγκεκριμένες:

-Εναντίον μίας κυβέρνησης της μπίζνας και ενός άνιωθου πρωθυπουργού που κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, να κάνει τους Έλληνες επαίτες ενός pass και -κυρίως- να διαλύσει συνειδήσεις. Να συνηθίσει τους πολίτες στο να θεωρούν ότι δικαιοσύνη είναι η έλλειψή της, δημοκρατία η καταστρατήγησή της και ελευθερία η φίμωσή της.

-Εναντίον του πιο αδίστακτου προσώπου στην Ιστορία της Αριστεράς. Εκείνου που παρήγγειλε πραξικόπημα στο κόμμα του, είδε σιωπηλός να απαγορεύουν σε εκλεγμένο πρόεδρο να συμμετέχει στις εκλογές, παρακολούθησε σιωπηλός μπράβους σε μπουζουξίδικο να εμποδίζουν την είσοδο σε εκλεγμένους συνέδρους, για να μπαίνουν από την γκαραζόπορτα οι VIP σύνεδροι των πραξικοπηματιών. Και τώρα βρήκε τη μιλιά του!

Ένας ολοκληρωτικά εκφυλισμένος πολιτικός, ο οποίος πούλησε την ψυχή του στον δι@βολο για να επιστρέψει πολιτικά - το μιντιακό σύστημα άρχισε ήδη να κάνει δουλίτσα για την επάνοδό του.

-Εναντίον όλων των αντιδημοκρατικών κομμάτων εντός και εκτός Βουλής, από τους ακροδεξιούς των κηραλοιφών, την… ελληνίδα Μελόνι, τους ακροδεξιούς υπουργούς, μέχρι το δήθεν αριστερό μόρφωμα που ποδοπάτησε την εσωκομματική δημοκρατία.

-Συμπάθεια στον Κασσελάκη γιατί πέρασε τα πάνδεινα, αλλά αυτός δεν είναι πολιτικός λόγος να τον ακολουθήσω.

Συμπάθεια στο ΚΚΕ για τους ιστορικούς του αγώνες (αν δεν ήταν ομοφοβικό, θα είχε την ψήφο μου).

Συμπάθεια στη Ζωή - γιατί σε ένα τόσο σάπιο πολιτικό σύστημα, μία ατρόμητη «παλαβή» είναι χάρμα οφθαλμών.

Και, κυρίως, γιατί η Ζωή και το ΚΚΕ είδαν πρώτοι τη σαπίλα που έκρυβε το «αριστερό μόρφωμα», και ο Κασσελάκης την ξεσκέπασε.

Συνεπώς, ως τις εκλογές έχω χρόνο, χώρο, και -κυρίως- Ελευθερία.

Ήθελα να ξέρετε πεντακάθαρα τη θέση μου.

Γιατί ζούμε την εποχή των τεράτων.

Και το ξέραμε.

Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι κάποια από αυτά έκαναν καριέρα φορώντας αριστερή προβιά.

Όμως υπάρχουν άνθρωποι που βγαίνουν στον κόσμο χωρίς μάσκα. Με το αληθινό τους πρόσωπο. Με τα καλά τους και τα στραβά τους. Με την επιθυμία να μην τα έχουν καλά με κανέναν έξω, αν δεν τα έχουν πρώτα καλά με το μέσα τους.

Αυτοί είναι οι φίλοι μου. Σ’ αυτούς ανήκω.