Σας έχω τις περιπέτειες της Q σπαθι
Η Q σπαθί δεν ήταν η πρώτη φορά που κρυβόταν μέσα στις πίκες. Συχνά πυκνά πέρναγε από κει άλλοτε περαστική απέξω την έβλεπαν κατευθείαν και την έδιωχναν, άλλοτε όμως δεν την πρόσεχαν καθόλου και μπερδευόταν κανονικά με τις πίκες τουλάχιστον για λίγο. Έπρεπε να βρει και την κατάλληλη συγκυρία. Έπρεπε να λείπει η Q πίκα.
Εκείνη την φορά είχε κάνει τον γύρο της στο τραπέζι και την είδε κάπου αλλού, μόνη της και εγκαταλελειμμένη. Ήταν η ευκαιρία της ζωής της. Την άρπαξε. Κόλλησε κανονικά με τις άλλες πίκες, κρύφτηκε από δω, κρύφτηκε από κει κι αυτό ήταν. Είχε πάρει θέση.
Ο παίκτης ενθουσιασμένος που την έβλεπε ανάμεσα σε άλλες έξη, είχε χαρεί τόσο πολύ που δεν την πρόσεξε. Όσο και να κοίταζε τώρα πια είχε τυφλωθεί από χαρά. Η Q σπαθί ήταν τόσο ενθουσιασμένη από την αποδοχή που έψαχνε τόσο καιρό που θρασύτατα φώναζε.
«Ανέβασε κι άλλο. Πες έξη πίκες. Πες εφτά καλύτερα.»
Ο παίκτης κι ο συμπαίκτης λες και την είχαν ακούσει, ανέβαζαν κι ανέβαζαν και έφτασαν εφτά. Αυτή ήταν η ευκαιρία τους να βγουν πρώτοι στο σημερινό παιχνίδι, σκέφτηκαν κι οι δύο. Δύσκολη αγορά, δεν θα την βρουν.
«Πάσο.»
Τρία πάσο ακούστηκαν και ξεκίνησε το παιχνίδι. Η πρώτη μπάζα δική του όπως ήταν αναμενόμενο. Ένας βαλές κούπα τον έκοψε με πίκα του συμπαίκτη.
Ας μαζέψω τις πίκες πρώτα, σκέφτηκε αφού έκανε το πλάνο του. Όλες ήταν δικές του. Και θα μπορούσαν να είναι γιατί η αληθινή Q πίκα ήταν εντελώς μόνη της αλλά η σιγουριά του παίκτη ήταν τόσο μεγάλη που βάζοντας το 10 πίκα από τον συμπαίκτη το αφήνει. Άλλωστε ήταν μαιτρ.
Και ήρθε η καταστροφή. Η Q πίκα πετάχτηκε ξαφνικά και έπιασε την μπάζα.
Ο παίκτης και ο συμπαίκτης κοιτάχτηκαν με απορία. Τι έγινε; Ρώτησε νοερά ο συμπαίκτης. Μα εγώ είχα την Q πίκα, πως βρέθηκε εκεί; Έλεγε και ξανάλεγε από μέσα του ο παίκτης και ξαφνικά τα τυφλωμένα μάτια του άνοιξαν και είδε ένα εξόγκωμα στην άκρη της Q του. Απομάκρυνε προσεκτικά τις άλλες πίκες και η απάτη αποκαλύφθηκε. Η Q σπαθί του χαμογέλαγε σκερτσόζικα.
Ο λόγος που δεν είχαμε θύματα εκείνο το βράδυ και μια τράπουλα λειψή, είναι απλώς ένας. Ο διαιτητής έφτασε σχεδόν τρέχοντας ακούγοντας το ουρλιαχτό του παίκτη και την απέσπασε από τα χέρια του τελευταία στιγμή.
Ένα τεράστιο 0 αποτύπωσε το παίξιμο της συγκεκριμένης ντόνας.
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Το μικρό 2 καρό δεν ήταν τόσο μικρό όσο υποδείκνυε το όνομα του. Είχε γεννηθεί χρόνια πολλά, ήταν όμως ακόμα μικροσκοπικό. Το 3 καρό το κορόιδευε που φαινόταν τόσο κοντοστούπικο. Προσπαθούσε να μεγαλώσει, ή τουλάχιστον να φαίνεται μεγαλύτερο. Έκανε ασκήσεις ενόργανης, πάλης και χορού. Τίποτα όμως. Όσο και να προσπαθούσε πάντα φαινόταν ο τελευταίος σε μια τεράστια σειρά καρό.
Ήταν Δευτέρα η μέρα που άλλαξε ο τρόπος που έβλεπε τον εαυτό του. Βρισκόταν στην παιδική χαρά και προσπαθούσε για ακόμα μια φορά κάνοντας ασκήσεις να μεγαλώσει, όταν είδε και άλλα 2. Έπαιζαν εκεί το 2 κούπα και το 2 σπαθί. Αναθάρρησε. Μπορεί να ήταν μικρό αλλά δεν ήταν το μόνο μικρό 2 στον κόσμο. Άλλα δύο κοντοστούπικα 2 έκαναν μετά μανίας γυμναστική. Τα πλησίασε. Τον κοίταξαν με περιέργεια. Ούτε εκείνα είχαν ξαναδεί άλλα 2.
«Νόμιζα πως ήμουν το μόνο 2 στον κόσμο.» είπε δειλά το 2 καρό.
«Κι εγώ το ίδιο.» απάντησαν με μια φωνή τα 2 κούπα και 2 σπαθί.
«Μοιάζεις λίγο με χυλοπίτα.» είπε αγενώς το 2 σπαθί «γιαυτό είσαι τόσο μικρός.»
Παραλίγο να βάλει τα κλάματα το 2 καρό. Είχε ελπίσει πως θα είχε άλλα 2 να παίζει και πριν προλάβει να φανταστεί μια νέα ζωή αυτή γκρεμιζόταν μπροστά στα πόδια του.
Μια μπάσα φωνή ακούστηκε εκείνη την ώρα να πλησιάζει γρήγορα.
«Μην τσακώνεστε μεταξύ σας. Μόνο εμείς μπορούμε να υποστηρίξουμε εμάς.» είπε ένα γυμνασμένο 2 πίκα που παρόλα αυτά φαινόταν κοντοστούπικο. «Όλοι μαζί κάνουμε μια αήττητη τετράδα. Δεν το ξέρετε;»
Όλα τα 2 γύρισαν και το κοίταξαν με περιέργεια. Δεν το είχαν ξανακούσει αυτό και αναθάρρησαν. Ίσως κατάφερναν να μην είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας.
Εκείνη την μέρα το 2 καρό άργησε να γυρίσει στο σπίτι του. Έμεινε μέχρι αργά να ακούει με προσοχή το 2 μπαστούνι που εξηγούσε πως ακριβώς λειτουργούσε η αήττητη ομάδα. Όταν γύρισε στο σπίτι του η μητέρα του η Q καρό πολύ αναστατωμένη τον ρώτησε γιατί άργησε αγκαλιάζοντας τον. Το μικρό 2 καρό ξέφυγε από την αγκαλιά της, ανέβηκε τρία σκαλιά για να φαίνεται μεγαλύτερο και είπε με όσο πιο βροντερή φωνή μπορούσε.
«Το ήξερες πως τέσσερα 2άρια είναι εξίσου δυνατά με τέσσερες Q;»
Η μαμά του το κοίταξε με άπειρη αγάπη, το αγκάλιασε και είπε.
«Αχ αγάπη μου, δεν παίζουμε μπιρίμπα, μπριτζ παίζουμε και εκεί θα είσαι πάντα το μικρό μου. Αλλά να ξέρεις πως σε μια μεγάλη σειρά καρό είσαι πάντα πολύ δυνατός.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου