μια αποψη

 Φτάνουμε, όπως φαίνεται, στο τέλος ενός πολέμου που θα μπορούσε, θεωρητικά, να αποφευχθεί, αλλά που τελικά ήταν απαραίτητος, προκειμένου να γεννηθεί ένα νέο “Σιδηρούν Παραπέτασμα”. Δεν πρόκειται για δήθεν ευφυολόγημα προς εντυπωσιασμό του αναγνωστικού κοινού. Αυτός ο πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί, επειδή το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο, πριν καν αρχίσει: Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ είχαν δηλώσει ορθά-κοφτά, ότι δεν θα εμπλακούν με αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία.

Η δήλωση αποτέλεσε την έγκριση των ΗΠΑ προς τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, να προχωρήσει σε όσα βλέπουμε. Ήταν, επίσης, δήλωση αναγνώρισης της ισχύος της Ρωσίας, ότι είναι μια παγκόσμια δύναμη και όχι μια χώρα περιορισμένης περιφερειακής ισχύος. Φυσικά αυτή η αναγνώριση είχε τίμημα. Η Ρωσία θα αντιμετώπιζε όσα η ΕΣΣΔ. Η Ρωσία θα ήταν το νέο “Σιδηρούν Παραπέτασμα”.

Την αρχική στάση των Ηνωμένων Πολιτειών συμπλήρωσαν και οι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν αρνήθηκαν κάθε άμεση ανάμιξη στον πόλεμο. Πρόσφεραν χρήμα, αλλά όχι αίμα. Καθορίζοντας έτσι μικρό “προσδόκιμο πολιτικής ζωής” στον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

Το τίμημα της δειλίας

Ο πόλεμος θα μπορούσε να αποφευχθεί, επειδή κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί άλλο νικητή εκτός της Ρωσίας. Ήταν όμως απαραίτητος επειδή, ως φαίνεται εκ των πραγμάτων, οι ΗΠΑ δεν είχαν πλέον άλλο τρόπο να ελέγξουν, “να πνίξουν στο αυγό”: Τις ορμητικές διαθέσεις ανεξαρτησίας των Ευρωπαίων, με τους Γερμανούς και Γάλλους στην κορυφή, ιδίως, δε, την άμεση προσέγγιση της Γερμανίας με τη Ρωσία, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε “βραχνά” για τις ΗΠΑ.

Κινέζος στρατηγός έλεγε πρόσφατα ότι η Ρωσία μαζί με την ΕΕ θα συγκροτούσαν «μία παγκόσμια δύναμη», παραμερίζοντας τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ αποσόβησαν αυτή την προοπτική, βάζοντας τους Ευρωπαίους να πληρώσουν το τίμημα, επειδή δεν ήταν ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη των συμφερόντων και των πράξεων τους. Ο Πούτιν συγκατένευσε στο τέλος. Η Ρωσία θα έβγαινε ενισχυμένη απλώνοντας τα σύνορά της, επειδή, όπως θα δούμε, οι ΗΠΑ την αποδέχονταν στην ουσία ως τον άλλο πόλο, όχι μόνο στα ευρωπαϊκά, αλλά και στα παγκόσμια πράγματα.

Οι θεωρίες (Μπρεζίνσκι) ότι η Ρωσία πρέπει να περιοριστεί σε περιφερειακή δύναμη, χωρίς λόγο στις παγκόσμιες υποθέσεις, φαίνεται πως έχουν εγκαταληφθεί. Το τίμημα είναι, είπαμε, η μετατροπή της Ρωσίας σε “Σιδηρούν Παραπέτασμα”. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί λογικά, γιατί οι ΗΠΑ εκ των προτέρων δήλωσαν αποχή από τον επερχόμενο πόλεμο, προεξοφλώντας το αποτέλεσμά του. Οι ρόλοι είχαν μοιραστεί και το σενάριο ήταν γνωστό στους παίκτες.

Προς νέο “Σιδηρούν Παραπέτασμα”

Οι νεκροί στην Ουκρανία είναι τα αναπόφευκτα (και αθώα) θύματα. Αλλά το μεγάλο θύμα στη γεωπολιτική σκακιέρα, ήταν οι Ευρωπαίοι. Ήταν η ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης, έστω υπό μια γερμανο-γαλλική εποπτεία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έθαψε βίαια και για πολλά χρόνια την ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης. Έκλεισε τη δυνατότητα της να παίξει σημαντικό ρόλο σε διεθνές επίπεδο. Και καλείται να καταβάλλει μέγα οικονομικό τίμημα, λόγω των κυρώσεων που επέβαλε στη Ρωσία.

Στη ρωσική τηλεόραση οι δημοσιογράφοι εκτιμούν ότι η ΕΕ θα ζημιωθεί γύρω στο 1 τρισ. ευρώ λόγω των κυρώσεων, για να “απεξαρτηθεί” από τη Ρωσία (που δεν απειλούσε την ανεξαρτησία της). Θα πληρώνει πολλαπλάσιες τιμές για να αγοράσει αέριο από τις ΗΠΑ, οι οποίες καταπολεμούν την ιδέα μιας ανεξάρτητης ΕΕ, από τότε που η ιδέα αυτή ήταν στα χαρτιά, το 1942. Ο Σουμάν, θεωρούμενος πατέρας της ενωμένης Ευρώπης, “κάρφωνε” τον Ντε Γκωλ στον Ρούσβελτ επειδή ήθελε ανεξάρτητη Ευρώπη. Τώρα ο Ζακ Μπορέλ επιβεβαιώνει τους Ρώσους δημοσιογράφους ότι οι Ευρωπαίοι θα πληρώνουν για χρόνια τις κυρώσεις που επέβαλαν στη Ρωσία.

Ο δυτικός κόσμος παραμένει στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων, αν και όχι για πολύ ακόμα. Η Γιάλτα ήταν η πρώτη “μοιρασιά” του κόσμου με τη συμμετοχή δύναμης εκτός των δυτικών χωρών, της Ρωσίας. Το αντίτιμο ήταν η απομόνωσή της. Βλέπουμε μια επανάληψη του έργου, με προφανή διαφορά ότι τότε ο Μακαρθισμός δεν είχε κατακυριεύσει την Ευρώπη. Όχι στον βαθμό αλλοφροσύνης που υπήρξε στις ΗΠΑ, ενώ τώρα οι ευρωπαϊκές ελίτ ξεπέρασαν κάθε όριο αυταρχισμού, έως βλακείας.

Ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό

Ο Πούτιν, η Ρωσία, δεν πρόκειται να απομονωθούν, αφού ο λεγόμενος κάποτε “Τρίτος Κόσμος” δεν είναι ο υπανάπτυκτος χώρος του παρελθόντος. Είναι, πλέον, περιζήτητος για την οικονομική του ισχύ (Κίνα), επίφοβος για τα όπλα του (Ιράν), αναγκαίος για τις ενεργειακές πηγές του (Βενεζούλα, Ιράν κτλ). Οι Κινέζοι το λένε καθαρά στις ΗΠΑ ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που ο λόγος τους ήταν υπέρτατος νόμος.

Αυτή τη φορά η τελευταία παράγραφος δεν θα είναι αφιερωμένη στην χώρα μας, αλλά στον πρωθυπουργό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυμάται ασφαλώς ότι ο πατέρας του όταν ήταν πρωθυπουργός είχε συναντήσει στο Παρίσι τον Γιλμάζ. Του είχε πει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί όσα ζητούσε τότε η τουρκική ηγεσία. Τα ίδια και χειρότερα ζητάει τώρα ο Ερντογάν. Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αποφασίσει αν η παρακαταθήκη του πατέρα του είναι ιερή και απαραβίαστη.

Αποστολόπουλος Απόστολος