παροιμιόμυθος

 

  Ενας λυκος,εχοντας φαει ζωντανα και ζωντανα,τον πιανει μια λυπηση ,μια συμπονοια…μετανοιωμενος για τον πολύ πονο που προκαλεσε,παει και βρισκει τον παπα…κανε μου ,τού λεει ,μια Λειτουργια μπας και συχωρεθώ…..πιανει ο παπας την Λειτουργια,τον λυκο τον εχουν παρει τα κλαματα…ο παπας,που τού`χει φαει κι αυτουνου προβατα,τα μνημονευει ένα-ένα….και η ωρα περναει….ο λυκος, μεσα στα δακρυα, κοιταει καποια στιγμη προς το παραθυρο και βλεπει  τα κοπαδια να τα γυριζουν αργα-αργα οι τσομπανηδες στα μαντρια…ο παπας το βιολι του,λάου λάου…περνωντας η ωρα,ο λυκος δεν κρατηθηκε:

-πατερ,όπως το παμε,σημερα μαλλον θα με αφησεις νηστικο!