απο το "ο Φιλοσοφος και ο Λυκος" του Mark Rowlands 2o

     Βλεπουμε μεσα από τις στιγμες τί βρισκεται πριν και μετα από αυτές.Γι`αυτό τίς χανουμε.Ο λυκος βλεπει την ιδια την στιγμη,αλλά δεν μπορει να δει μεσα από αυτην.Γι`αυτό χανει το βελος του χρονου.Αυτη είναι η διαφορά αναμεσα στον λυκο και τον ανθρωπο.Εχουμε διαφορετικη σχεση με τον χρονο.Ειμαστε «εγχρονα» οντα με έναν τροπο που δεν είναι ουτε οι λυκοι ουτε οι σκυλοι….Ο πιθηκος που εχουμε μεσα μας μεταστρεφει αμεσως οποιοδηποτε διαφορά προς οφελος του.Μετατρεπει αμεσως την περιγραφη σε αξιολογηση.Ο πιθηκος μεσα μας μ’ας λεει ότι ειμαστε καλυτεροι από τον λυκο επειδη μπορουμε να δουμε μεσα από τις στιγμες..Αυτο είναι πολύ βολικο,γιατι παραβλεπει την ικανοτητα του λυκου να βλεπει τις στιγμες καθ`εαυτες.Αν εμαθα κατι από την κοινη ζωη μου με τον Μπρενιν(τον λυκο μου) είναι ότι «ανωτερος» σημαινει παντα «ανωτερος ως προς κατι».Και το πιο σημαντικο:»ανωτερος σε κατι» σημαινει «κατωτερος σε κατι άλλο». 

       Η χρονικοτητα –το να βιωνεις τον χρονο σαν μια γραμμη που εκτεινεται από το παρελθον στο μελλον-προσφερει ορισμενα πλεονεκτηματα,αλλά συνεπαγεται και διαφορα μειονεκτηματα….Στοχος του συγκεκριμενου πιθηκου που σάς μιλα αυτή τη στιγμη είναι να προβαλει το βασικο της μειονεκτημα:δεν μπορουμε να καταλαβουμε το νοημα της ιδιας της ζωης μας και γι`αυτόν ακριβως τον λογο ειναι τοσο δυσκολο να ειμαστε ευτυχισμενοι.

       Συγκρινω το πώς ηταν ο Μπρενιν (που στο τελος πεθαινε από καρκινο)με το πώς θα ημουν εγω αν ειχα καρκινο.Γι`αυτόν ηταν  μια αρρωστια συνδεδεμενη με  μια συγκεκριμενη στιγμη.Την μια στιγμη αισθανοταν καλα,την άλλη οχι. Αλλά ,κάθε στιγμη ηταν πληρης.Δεν ειχε σχεση με τις υπολοιπες..Για μενα,ο καρκινος θα ηταν μια συμφορα συνδεδεμενη με τον χρονο συνολικα,όχι αγκιστρωμενη μονο στη στιγμη.Η φρικη του καρκινου-και οποιασδηποτε σοβαρης αρρωστιας-συνισταται κυριως στο γεγονος οτι επεκτεινεται μεσα στο χρονο.Εγκειται στο ότι ξερουμε πως θα κοψει το νημα,θα σπασει το βελος των επιθυμιων,των στοχων και των σχεδιων μας.Η φρικη που μάς προκαλουν ολες οι σοβαρες αρρωστιες μας αφορα στο τί κανουν μεσα στο χρονο συνολικα,όχι καποια συγκεκριμενη στιγμη.Γι`αυτό μάς κατακυριευουν μ`έναν τροπο που δεν μπορουν να κυριευσουν τα πλασματα που ζουν την στιγμη,χωρις γενικη αντιληψη του χρονου.Για τον λυκο,κάθε στιγμη εχει την δικη της αξια,κατι που για εμας τους πιθηκους είναι εξαιρετικα δυσκολο.Γιατι οι δικες μας στιγμες υποκεινται σε μια διαρκη αναβολη:κάθε μια εχει νοημα μονο σε σχεση με άλλες στιγμες.Μ`αυτή την εννοια εμεις ειμαστε πλασματα του χρονου,ενώ ο λυκος πλασμα της στιγμης.Οι στιγμες για μάς είναι διαφανεις.Ειναι σημεια από τα οποια πρεπει να περασουμε στην προσπαθεια μας να κατακτησουμε κατι που βρισκεται περα από αυτά τα συγκεκριμενα σημεια.Οι δικες μας στιγμες δεν είναι ποτέ απολυτως πραγματικες.Δεν υπαρχουν καθ`εαυτες.Ειναι φαντασματα του παρελθοντος και του μελλοντος.Η ηχω οσων προηγηθηκαν,η προσδοκια οσων ενδεχεται να ακολουθησουν.

      Ο ανθρωπος ξοδευει το μεγαλυτερο μερος της ζωης του ζωντας στο παρελθον ή στο μελλον.Αν καταβαλουμε μεγαλη προσπαθεια ,μπορει να καταφερουμε να βιωσουμε το παρον όπως ο λυκος,σαν κατι που επηρεαζεται ελαχιστα από τις εμπειριες του παρελθοντος και την προσδοκια του μελλοντος.Δεν είναι όμως αυτος ο τροπος με τον οποιο αντιμετωπιζουμε συνηθως τον κοσμο.Στην καθημερινη ,συνηθισμενη εμπειρια μας,το παρον εχει  διαγραφει:εχει συρρικνωθει τοσο πολύ ώστε δεν υπαρχει πλεον.Ενα προφανες μειονεκτημα είναι ότι ξοδευουμε δυσαναλογα πολύ χρονο εγκαταστημενοι σε ένα παρελθον που δεν υπαρχει πλεον και ένα μελλον που δεν εχει εμφανιστει ακομη.Αυτα διαμορφωνουν αποφασιστικα αυτό που ονομαζουμε «εδώ και τωρα».Γι`αυτό τα «εγχρονα» οντα εμφανιζουν νευρωσεις που δεν εμφανιζονται σε αλλα πλασματα…..Επειδη ως «εγχρονα» οντα τα καταφερνουμε καλυτερα όταν πρεπει να δουμε μεσα από τις στιγμες  παρα αν κοιταξουμε τις ιδιες τις στιγμες όπως είναι,από τη μια μερια επιθυμουμε να εχει νοημα η ζωη μας και από την άλλη αδυνατουμε να καταλαβουμε πώς θα μπορουσε να εχει νοημα.Το δωρο της χρονικοτητας συνισταται στο να επιθυμουμε κατι που εν μπορουμε να καταλαβουμε….Βριακομαστε σε συνεχη διαδικασια επιτευξης στοχων:μολις πετυχουμε τον έναν ,αρχιζουμε την προσπαθεια για τον άλλον.Γι`αυτό η ευτυχια γλιστραει μεσα από τα χερια μας.Θεωρουμε την ευτυχια συναισθημα και τα συναισθηματα είναι πλασματα της στιγμης.Αλλά για μάς δεν υπαρχει η στιγμη.Καθε στιγμη αναβαλλεται συνεχως.Επομενως για μάς δεν μπορει να υπαρχει ουτε ευτυχια.

    Η αποψη ότι το νοημα της ζωης είναι ένα ειδος πραγματος που μπορει να το εχει καποιος είναι κληρονομια της αρπακτικης πιθηκοειδους φυσης μας,νομιζω.Ο πιθηκος μετραει τον εαυτο του και τους αλλους με βαση αυτά που εχουν.Ενω για τον λυκο το βασικο είναι να εισαι,όχι να εχεις.Για τον λυκο,το πιο σημαντικο πραγμα δεν είναι να εχει κατι,αλλά να είναι ένα συγκεκριμενο ειδος λυκου.Ακομη και αν το αναγνωρισουμε,όμως,αυτό,η πιθηκοειδης ψυχη μας μάς επαναφερει αμεσως στην ταξη:στο πόσο σημαντικο είναι να εχεις κατι.Μπορουμε να προσπαθησουμε να ειμαστε ένα συγκεκριμενο ειδος πιθηκου.Αυτο μπορει να είναι απλως ένα επιπλεον στοχος.

    Το νοημα της ζωης βρισκεται ακριβως σ`αυτό που δεν μπορουν να εχουν τα εγχρονα οντα:στις στιγμες.Γι`αυτό και μάς είναι τοσο δυσκολο να το ανακαλυψουμε.Το «εχειν» στηριζεται στην εκμηδενιση της στιγμης:οι στιγμες είναι απλως κατι που διασχιζουμε για να φτασουμε στον στοχο,στο αντικειμενο της επιθυμιας.Θελουμε να εκπληρωσουμε τις επιθυμιες μας..Να αποκτησουμε τα πραγματα που θεωρουμε ότι εχουν αξια..Να τα αρπαξουμε και να είναι πλεον δικα μας..Ολοκληρη η ζωη μας είναι ενας αγωνας για αρπαγη «γης»…..και η στιγμη μάς ξεφευγει.

    Οταν λεω ότι το νοημα της ζωης βρισκεται στις στιγμες,δεν εννοω το γνωστο παραμυθι ότι «πρεπει να ζουμε την κάθε στιγμη»(ο,τι φαμε ο,τι πιουμε…).Ποτέ δεν θα παροτρυνα καποιον να κανει κατι που είναι αδυνατον.Εννοω,ότι υπαρχουν στιγμες ,σιγουρα όχι ολες,αλλά καποιες συγκεκριμενες στιγμες,που στη σκια τους μπορουμε να ανακαλυψουμε τί είναι το πιο σημαντικο πραγμα στη ζωη μας.Αυτες είναι οι σημαντικοτερες στιγμες της ζωης μας.Οι σημαντικοτερες στιγμες μας δεν είναι ταυτοσημες με το αποκορυφωμα της ζωης μας.Δεν είναι κατι που βρισκεται στο τελος της διαδρομης.Ειναι σκορπισμενες στην ιδια την διαδρομη…Οι πιο σημαντικες στιγμες σπανια είναι ευχαριστες.Μερικες φορες είναι οι πιο δυσαρεστες που μπορει κανεις να φανταστει-οι πιο σκοτεινες.Ειναι οι στιγμες που εμφανιζεται ο καλυτερος μας εαυτος.Και,πολλες φορες,για να γινει αυτό πρεπει να μάς συμβαινει κατι πραγματικα φριχτο….Για να ειμαστε ο καλυτερος εαυτος μας πρεπει να μάς εχουν στριμωξει στη γωνία.Εκει οπου δεν υπαρχει ελπιδα.Οταν δεν εχουμε τιποτα να κερδισουμε ,αλλά παρ`όλα αυτά εμεις συνεχιζουμε.Ζουμε τις καλυτερες στιγμες μας όταν ο θανατος σκυβει από πανω μας και δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα για να ανατρεψουμε την κατασταση.Οταν οι μερες μας,οι ωρες μας είναι μετρημενες.Εμεις όμως λεμε »αντε και γα…!» και ζουμε την στιγμη.Θα  πεθανω,αλλά αυτή τη στιγμη ειμαι καλα και αισθανομαι δυνατος.Και θα κανω ο,τι θελω…Δεν είναι οι πιο ευτυχισμενες στιγμες της ζωης μου.Ειναι όμως οι καλυτερες,γιατι είναι οι πιο σημαντικες.Και είναι σημαντικες από μονες τους,όχι επειδη παιζουν καποιο υποθετικο ρολο που καθοριζει ποιος ειμαι…Οτιδηποτε κι αν εχουμε θα μάς το παρει ο χρονος.Το μονο που δεν θα μάς παρει είναι αυτό που ειμαστε στις καλυτερες μας στιγμες…..Αυτο που μετραει είναι οι μεγαλες στιγμες της ζωης,διασκορπισμενς σε διαφορα σημεια στην ιστορια του καθενος μας.Αυτο μετραει.Οχι από πού ξεκινησες,ουτε πού κατεληξες….