Δευτέρα 28 Απριλίου 2025

Ν.Παπαδογιαννης//Χαϊδαρι (Documento)

Αγαπητοί αναγνώστες, καλημέρα σας. Για κάποιον που ζει τέσσερις δεκαετίες στο Χαϊδάρι, η πινακίδα «οδός Ναπολέοντα Σουκατζίδη» σε κεντρικότατο δρόμο του Δάσους είναι σχεδόν ρουτίνα. Οι παλιοί, όμως, ακούνε αυτό το όνομα και δακρύζουν. «Αγόρι μου, θυμάμαι ακόμα τα καμιόνια με τα πτώματα», έλεγε η μακαρίτισσα γιαγιά μου και έτρεμε σύγκορμη, λίγο πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο για να πάει να συναντήσει τους Μικρασιάτες γονείς της.  Αλλά ποιος ήταν ο Ναπολέων Σουκατζίδης και γιατί υγραίνονταν τα μάτια της γιαγιάς μου;

«Είσαι καλεσμένος στην εκδήλωση, έλα στο Μπλοκ 15», με ειδοποίησε ο καλός φίλος, την παραμονή μιας Πρωτομαγιάς, όχι πολύ παλιά. Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά δεν ήξερα τι είναι το Μπλοκ 15. Σούπερ μάρκετ; Συγκρότημα από πολυκατοικίες; Κάποιο μεταμοντέρνο μπαρ;

Όχι. Το Μπλοκ 15 είναι το Νταχάου της Ελλάδας.

Μόλις πέρασα την πόρτα του κολαστηρίου, ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια, όπως όταν πρωτοαντίκρυσα την επιγραφή Αrbeit Macht Frei στα προπύλαια του Άουσβιτς, το 2009 στην Πολωνία. Ένα κτίριο, χιλιάδες χαμένες ψυχές. Περπατούσα στα έρημα τσιμεντένια δωμάτια με το χωμάτινο δάπεδο και ένιωθα στα ρουθούνια μου τη μυρωδιά του αίματος. Έστηνα αυτί και άκουγα τις οιμωγές των βασανισμένων.

Περισσότεροι από 20 χιλιάδες άνθρωποι φυλακίστηκαν εδώ την περίοδο της Κατοχής: Εβραίοι, τσιγγάνοι, πολιτικοί κρατούμενοι, κομμουνιστές σαν τους 200 που μεταφέρθηκαν στην Καισαριανή για να εκτελεστούν, τη φριχτή Πρωτομαγιά του 1944. Τα φορτηγά που τους μετέφεραν διέσχισαν το Χαϊδάρι και οι μελλοθάνατοι πάσχιζαν να πουν ένα τελευταίο «αντίο» στους δικούς τους, με τα αποχαιρετιστήρια σημειώματα που εκτόξευαν στον δρόμο.

Από την Καισαριανή, δεν επέστρεψε κανένας ζωντανός. «Ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα υψώσαν το σωρό», έγραψε, από την καμπίνα κάποιου ξενιτεμένου μπάρκου, ο Νίκος Καββαδίας. Όποτε το τραγουδάει ο Γιάννης Κούτρας, το συγκλονιστικό «Λόρκα» του Μικρούτσικου, βάζει τα δυνατά του. Αλλιώς, τσακίζουν τα μάτια, η φωνή και η ψυχή του. 

«Νάιν, όχι εσύ…»

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης ήταν ανάμεσα στους 200 νεκρούς Ακροναυπλιώτες της Καισαριανής. Το Χαϊδάρι ήταν η τέταρτη φυλακή της ζωής του. Ήξερε γερμανικά και ανέλαβε χρέη διερμηνέα. Όταν το παλιοτόμαρο που εκτελούσε χρέη διοικητή, ένας Καρλ Φίσερ, τον είδε ανάμεσα στους μελλοθανάτους της Πρωτομαγιάς του ’44, κόμπιασε. «Νάιν, όχι εσύ, γύρνα πίσω στη σειρά σου, θα πάρει κάποιος άλλος τη θέση σου στο φορτηγό».

Ο Σουκατζίδης μπορούσε να γλιτώσει, αλλά αρνήθηκε το χαμόγελο της τύχης. Προτίμησε να δώσει τη ζωή του, παρά να καταδικάσει κάποιον άλλον. «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση», έγραψε στο Τελευταίο Σημείωμα που έγινε και ταινία από τον Παντελή Βούλγαρη. «Να ‘σαι περήφανος για το μονάκριβο γιο σου. Να αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδελφούλα μου, και οι δυό τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια, πατερούλη».

Φαντάσου να ήταν ο δικός σου, ο πατερούλης. Φαντάσου, να ήσουν εσύ, ο πατερούλης.

Το Χαϊδάρι ήταν γεμάτο με ήρωες. Το Χαϊδάρι ήταν γεμάτο με πτώματα που περπατούσαν. Και με καθάρματα που γελούσαν. Ο διοικητής του ως το 1944, ταγματάρχης Πάουλ Ραντόμσκι, ήταν ένας μέθυσος βασανιστής που έφερε μαζί του από την Ουκρανία το «γαλόνι» της εξόντωσης των ποδοσφαιριστών της Ντιναμό Κιέβου, εκείνων που αποτόλμησαν να ρεζιλέψουν τους Ναζί στο περιβόητο «ματς του θανάτου», τον Αύγουστο του 1942.

Στα χέρια του στυγερού δολοφόνου Ραντόμσκι (ο οποίος αποτάχθηκε το ’44 όταν μεθυσμένος απείλησε να σκοτώσει την υποδιοικητή του…), το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου έγινε συνώνυμο της φρίκης, του σαδισμού και του θανάτου. Οι συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων ήταν άθλιες. Δεν υπήρχαν κρεβάτια ούτε κουβέρτες ούτε τρεχούμενο νερό ούτε αποχετευτικό σύστημα.

Οι φυλακισμένοι ήταν γεμάτοι ψείρες και οι ασθένειες θέριζαν. Τους έφερναν νερό με φορτηγά από την Αθήνα, αλλά μόνο αν περίσσευε βενζίνη. Δηλαδή, σπάνια. Όποιον αρρώσταινε, τον ξέγραφαν. Ο μοναδικός γιατρός του στρατοπέδου χρησιμοποιούσε τα ελάχιστα φάρμακά του για να θεραπεύει τους στρατιώτες των Ες-Ες.

Σκότωναν και γελούσαν

Κλείνω τα ελληνικά βιβλία και ανοίγω ένα ξένο, για να βεβαιωθώ ότι δεν υπάρχει σπέρμα μεροληψίας στη διήγηση. «Οποιαδήποτε παρασπονδία, οι φρουροί την τιμωρούσαν με μαστιγώματα και ξυλοδαρμούς», γράφει ο Bρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ, στο εκπληκτικό βιβλίο του Inside Hitler’s Greece (έκδοση του Πανεπιστημίου του Γέιλ).

«Άλλες φορές ξαμολούσαν άγρια σκυλιά. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερο λόγο για να αρχίσουν τα ομαδικά καψόνια. Οι Γερμανοί έκλεψαν τα υπάρχοντα των κρατουμένων και έκαψαν τα ρούχα τους για να σπάσουν πλάκα. Το μόνο που τους ένοιαζε, ήταν να τσακίσουν το ηθικό των δύστυχων ανθρώπων που δεν είχαν φταίξει σε τίποτε. Για να μαθαίνουν και οι απ’έξω και να φοβούνται».

Η φήμη που γρήγορα εξαπλώθηκε μετέτρεψε το Χαϊδάρι σε μπαμπούλα. Το όνομα του στρατοπέδου και η δυσοίωνη νεκροκεφαλή που στόλιζε την πύλη του συμβόλιζαν τον αναπόφευκτο θάνατο.«Μorgen kaputt», φώναζαν αντί χαιρετισμού οι φύλακες προς τα φορτηγά με τους «νεοσυλλέκτους» δέσμιους: «Aύριο θα πεθάνετε». Και ξεκαρδίζονταν στα γέλια.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι ανακρίνονταν με ανελέητα βασανιστήρια στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν, από τα οποία δεν έβγαινε κανένας ζωντανός και αρτιμελής. Αρκετοί τρελάθηκαν μέσα στο στρατόπεδο και έσκιζαν τη νύχτα με τα ουρλιαχτά τους. Πολλοί δολοφονήθηκαν από τους αδυσώπητους φρουρούς ή προτίμησαν την αυτοκτονία.

Το Μπλοκ 15 ήταν η πτέρυγα των μελλοθανάτων, εκείνων που δεν θα ξανάβλεπαν το φως του ήλιου. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι περίπου 2.000 άνθρωποι εκτελέστηκαν στο Χαϊδάρι, ανάμεσά τους και 25 γυναίκες. Αμέτρητοι άλλοι, ανάμεσά τους και όλοι οι Εβραίοι που φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο, μεταφέρθηκαν με τα τρένα της φρίκης στο Άουσβιτς για να θανατωθούν στους θαλάμους αερίων.

Ένα αιματοβαμμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, οκτώ χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Πόσοι το ξέρουν και πόσοι το έχουν επισκεφτεί; Ένα Άουσβιτς, δύο βήματα από το σπίτι μου. Εμένα, του ανυποψίαστου, που νόμιζα ότι το Μπλοκ 15 ήταν σούπερ μάρκετ… 

Προσκλητήριο νεκρών

Αλλά δεν χρειαζόμουν την έρευνα του Μαζάουερ ούτε το ωραίο φιλμ του Βούλγαρη για να νιώσω την ανατριχίλα μέσα στην ψυχή μου. Στην εκδήλωση μνήμης της Πρωτομαγιάς, έδωσαν το παρών και κάποιοι που επέζησαν από το Χαϊδάρι, καθώς και τα παιδιά άλλων. Αυτοί ήταν που διέσωσαν τα σημειώματα, αυτοί που με το πένθος τους διαιώνισαν την Ιστορία.

Στα γέρικα βλέμματά τους, φαινόταν η υπερηφάνεια και μαζί ο τρόμος. Έπειτα, έγινε προσκλητήριο νεκρών, που έκανε τη γη να τρέμει. Σκορπισμένα στα υπόγεια του Μπλοκ 15, τα συγκινημένα φανταράκια του σήμερα φόρεσαν τη μπέρτα του χθες και φώναξαν με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους.

«Παρών!» «Παρών-ν-ν!» «Παρ-ρ-ρ-ών!» «Πα-α-α-ρών!!» «Σουκατζίδης Ναπολέων;» «Πα-ΡΩΝ!»

Τι παρών, όμως, που έπεσε στον σβέρκο τους η σπάθη του Δαμοκλή; Τι παρών, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας μέχρι σήμερα χιλιάδες νοσταλγοί των δοσίλογων και θαυμαστές των φονιάδων; Ποιο ρημαδοσχολείο, μας έμαθε ότι υπήρχε στην Αθήνα στρατόπεδο συγκέντρωσης; Ποιο; Για τα σχολικά βιβλία της ακοίμητης Ελλάδας, η ιστορία τελειώνει τον 19ο αιώνα.

Η καρδιά μου ράγισε και υποσχέθηκα να πηγαίνω κάθε χρόνο στις εκδηλώσεις που οργανώνουν από κοινού οι δήμοι Χαϊδαρίου και Καισαριανής για τους μάρτυρες της Πρωτομαγιάς του 1944. Το οφείλω στον εαυτό μου και στη μακαρίτισσα γιαγιά μου, που άντεξε την προσφυγιά. Το οφείλω στους κληρονόμους του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, της αδάμαστης ψυχής του Μπλοκ 15.

Το οφείλω στη μνήμη των 400.000 Ελλήνων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην Κατοχή, στους Εβραίους της Ελλάδας που είδαν την κοινότητά τους να ξεκληρίζεται σε ποσοστό 90 τοις εκατό. Στα 57 εκατομμύρια θύματα που χάθηκαν στον βωμό ενός παράλογου πολέμου, όταν ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου και βγήκε απ’το κλουβί το φριχτό τσακάλι. 

Σταυροί στα περιβόλια

Φυτρώσαν, τότε, μικροί σταυροί στα περιβόλια. Από τη μία άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη. Δίστομο, Καλάβρυτα, Βιάννος, Χαϊδάρι. Και παντού, μανάδες να κλαίνε. Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τόσο γρήγορα;

Ακούστε και το καθαρτήριο της ψυχής «Νυν και Αεί», του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου. Το προδοτικό Μπλόκο της Κοκκινιάς έγινε Αύγουστο του 1944, αλλά ήταν μία δεύτερη Πρωτομαγιά, μέσα στο κατακαλόκαιρο. Θα το βρείτε σε διάφορες εκτελέσεις, αλλά προτιμήστε την αξεπέραστη αρχική, με την νυν και αεί αθάνατη πέτρινη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού. Γράφτηκε το 1974, λίγο μετά την πτώση της Χούντας, και θα έπρεπε, ίσως, να είναι ο εθνικός μας ύμνος:

Πρωτομαγιά, με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη

και μια βραδιά σαν τα θεριά σε πήραν απ’ το σπίτι.

Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά

 είδα το μπόγια να περνά και το φονιά.

Γύρευα χρόνια μες στον κόσμο να τον βρω,

μα περπατούσε με το χάρο στο πλευρό.

Νυν και αεί μες στη ζωή σε είχα αραξοβόλι

μα μιαν αυγή, στη μαύρη γη σε σώριασε το βόλι.

Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά,

είδα το μπόγια, το ληστή και το φονιά.

Του ’χανε δέσει στο λαιμό του μια τριχιά

και του πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά.

Θα τα ξαναπούμε μετά την Πρωτομαγιά. Να προσέχετε τον μπόγια, τον ληστή και τον φονιά. Μέχρι και σήμερα, περπατούν ανάμεσά μας, με τον χάρο στο πλευρό. Και δεν μιλούν γερμανικά, αλλά ελληνικά.

Νίκος


FB video/jpg 1

 

https://www.facebook.com/reel/1183274950196995

https://tinyurl.com/w2bm3az2

Μητσοτακιστάν

https://tinyurl.com/55dcs6nz 

Αλκιβιαδης Κεφαλάς *

 

Η πολιτική και οι πρακτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως η φωτογράφιση πολιτικού αστέρα της Ν.Δ. με 7.000 € και η πολιτική ανοχή στη δράση εγκληματικών οργανώσεων ημεδαπών και αλλοδαπών, θέτει όσα πλείστα ερωτηματικά για τις ομοιότητες μεταξύ κράτους και εγκληματικών οργανώσεων, δοθέντος ότι ο κοινός γεωμετρικός τόπος και των δύο είναι η καταναγκαστική επιβολή. Το κράτος ενεργεί μέσω νόμων, δικαστηρίων και φυλακής, η μαφία μέσω άμεσης βίας, εκβιασμού, απειλών, δολοφονιών.
Το κράτος έχει νομικά το μονοπώλιο της «νόμιμης βίας», η μαφία ασκεί «παράνομη» βία εδραίωσης της εξουσίας της. Το κράτος απαιτεί φόρους, δημεύει σπίτια και περιουσίες, η μαφία εκβιάζει για χρήμα. Το κράτος υπόσχεται προστασία από εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους. Η μαφία προσφέρει προστασία από άλλες εγκληματικές οργανώσεις.
Και τα δύο σχήματα στηρίζονται σε δομημένα δίκτυα επιρροής, εύνοιας και ιεραρχίας. Αμφότερες, μαφία και κρατική δομή, αποσκοπούν στο οικονομικό όφελος εις βάρος αυτών που δεν ανήκουν στα δομημένα σχήματα βίας. Το μεγαλύτερο μέρος των φόρων του κράτους πηγαίνει στις πελατειακές σχέσεις μέσα από ένα πολύπλοκο σχήμα διαπλοκής. Τα χρήματα της μαφίας μένουν και διαμοιράζονται εντός της οργάνωσης.
Η θεμελιώδης λοιπόν ερώτηση πίσω από τα δύο ιεραρχικά και δομημένα σχήματα εξουσίας είναι η εξής: τι διαφοροποιεί μια νόμιμη εξουσία, όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από μια εγκληματική οργάνωση, όταν οι μέθοδοι επιβολής είναι ταυτόσημες;
Αντικειμενικά μπορούμε να επισημάνουμε με βεβαιότητα ότι οι πολιτικοί ασκούν εξουσία μέσω της διαδικασίας που θεωρητικά νομιμοποιείται από τη βούληση του λαού, δηλαδή μέσω εκλογών. Λειτουργικά, όμως, όταν κάποιος διερευνήσει σε βάθος τη δομή εξουσίας διαπιστώνει παραταξιακά συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις, πολιτικό εκβιασμό, lobbying, προπαγάνδα.
Συνεπώς, η κομματική δομή ομοιάζει με τον τρόπο που λειτουργεί μια εγκληματική οργάνωση με συγκροτημένη ιεραρχία, κατανομή αρμοδιοτήτων και στόχο τη διατήρηση και την επέκταση της ισχύος. Τα μέσα τους είναι η εξαγορά, ο εκφοβισμός, ο αποκλεισμός αντιπάλων.
Συνεπώς, εάν κάποιο κόμμα κερδίσει τις εκλογές, ασκήσει εξουσία προς ίδιον όφελος και ληστεύει τους πολίτες με τους φόρους, ναι, τότε το κόμμα μπορεί να θεωρηθεί εγκληματική οργάνωση που κέρδισε την εξουσία και το δικαίωμα στη βία «νομίμως» μέσω του εκλογικού μηχανισμού. Τα κόμματα σε αυτή την περίπτωση ομοιάζουν με συμμορίες που παλεύουν για την κατοχή της «μηχανής βίας», δηλαδή του κράτους.
Συνεπώς, οι πολιτικοί, όταν λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, μετατρέπουν το κράτος σε εγκληματική οργάνωση. Αυτό που δεν έχει κατανοηθεί ποτέ στην Ελλάδα είναι ότι η ψήφος δεν αποτελεί συμβόλαιο ηθικής και δημοκρατίας.
Η «νομιμότητα» μέσω εκλογών δεν ισοδυναμεί αυτόματα με ηθική και δικαιοσύνη. Η πορεία της πολιτικής διαδρομής από την ιδανική περίπτωση στην εγκληματική οργάνωση είναι κοινή. Αρχικά επιβάλλει την εικόνα του «καταλληλότερου», ακολουθούν η εκλογική νίκη, η κατάληψη της εξουσίας, οι πρώτοι πειρασμοί (προνόμια, επιρροή, δομή), η διαπλοκή με οικονομικά κέντρα, η μετατροπή σε καθεστώς με νόμους που τους προστατεύουν, η διασπορά του κοινωνικού φόβου, της εγκληματικότητας, τα οικονομικά οφέλη και τα προνόμια μέσω φόρων (π.χ., πρωτογενές πλεόνασμα).
Στην Ελλάδα, ο μητσοτακισμός ευδοκιμεί επειδή δεν υπάρχουν πολίτες που αμφισβητούν, που θεωρούν την εξουσία, τα σύμβολα και τα στερεότυπά της δεδομένα, που δεν κοιτούν κατάματα την αλήθεια, που δεν έχουν τη δύναμη να τολμήσουν τη διαφορετικότητα, που δεν τους ανήκει η φωτιά της σκέψης, που δεν τους ανήκει η σιωπή της συνείδησης για το έγκλημα των Τεμπών, που χυδαιολογούν στις χαροκαμένες μάνες.
Στην Ελλάδα, οι πολίτες έχουν προγραμματιστεί να μη διερωτώνται εάν τα κόμματα συνιστούν εγκληματικές οργανώσεις. Οι Νεοέλληνες δεν πιστεύουν στην ελεύθερη σκέψη, ούτε ποτέ έχουν διερωτηθεί γιατί η βαρύτητα τραβάει τα σκατά προς τα κάτω και το χρήμα προς τα πάνω. Ο μητσοτακισμός δεν γεννήθηκε από παρθενογένεση.

Ανατρεπτικο Δελτιο 28/4

https://www.youtube.com/watch?v=-gKsch14jPg 

FB video 6

https://www.facebook.com/share/v/1QGDCvYxWG/ 

Δημητρης Σκουτέρης

https://www.youtube.com/watch?v=WnmR_WlVkI8 

το επιουσιο ετυμολογικουίζ

πόθεν ; τα 

 

ΑΔΑΗΣ    ΑΕΝΑΟΣ…ΑΚΟΥΜΠΑΩ….ΑΧΟΥΡΙ…ΑΡΝΙ

 

ΑΔΑΗΣ

Α στερητ.+ΔΑω(μαθαινω)=αμαθής

διΔΑσκω//ειΔΗμων

α.δαημων>>αδημων(φοβαταο από αγνοια)>>αΔΗμονώ

καμμια σχεση με το δεος(από το δειδω=φοβαμαι)

 

ΑΕΝΑΟΣ

Αει+ΝΑω(ρεω)=ρεει ασταματητα

Από το ΝΑω >>>νάμα//Ναϊάς

 

ΑΚΟΥΜΠΑΩ

Από λατ. Accumbo << ad+cumbo (ξαπλωνω)

 

ΑΡΝΙ

Αρνίον(υποκοριστικο του  άρην-αρνός=προβατο)

 

ΑΧΟΥΡΙ 

Αντιδανειο μεσω της τουρκικης από το ελλ.   αχυρον