FB Tεμπη 2

 

Το Μήνυμα

.

- Οι συγκεντρώσεις που έγιναν ήταν πρωτοφανείς σε μαζικότητα, σαφέστατα και χωρίς μα και μου. Σαφώς είχαν αντικυβερνητική χροιά. Κανένα πένθος από μόνο του δεν κατεβάζει τόσο πολύ κόσμο στον δρόμο. Δυο λόγοι κυρίως επικράτησαν. 1) «Δεν αντέχουμε άλλο τον Μητσοτάκη», κυρίως από πολίτες που πρόσκεινται σε αντιπολιτευόμενα κόμματα και 2) «Δεν αντέχουμε άλλο γενικώς», από όλη την πολιτική βεντάλια.

.

Το κρυφό μήνυμα που αφορά κυρίως στην πρώτη κατηγορία, είναι πως όσοι κατέβηκαν μαζικά στις 28/2 ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ, ελλείψει αντιπολίτευσης. Τα αριστερά κόμματα δεν θα το αποδεχτούν, διότι αποτελεί συντριπτική κριτική εις βάρος τους. Ούτε βεβαίως την δεξιά συμφέρει αυτή η ανάγνωση, διότι αρκείται στο να πιστεύει, πως το πένθος και η συναισθηματική χειραγώγηση ήταν αυτή που έφερε τον περισσότερο κόσμο στον δρόμο και τίποτα άλλο. Σαφώς έπαιξε ρόλο το ταλέντο σε κινητοποιήσεις της αριστεράς, Αλλά δεν αρκούσε μόνο αυτό. Υπήρχε κάτι πιο μεγάλο.

.

Σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια η ζωή των ελλήνων βελτιωνόταν. Υπήρχε μια ελπίδα πάντα πως το μέλλον θα ήταν καλύτερο από το παρόν. Και ήταν! Αυτό από το 2010 και μετά ανατράπηκε. Ο κόσμος βλέπει πλέον μπροστά του συνεχώς κινδύνους να παραμονεύουν. Δεν βλέπει επαρκή και πειστικά αφηγήματα. Το αντισύριζα αφήγημα ήταν περιορισμένο χρονικά και αφορούσε περιστασιακά τους μη ψεκασμένους πολίτες της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Το Πιερρακάκειον έργο ήταν μια μεγάλη αχτίδα φωτός, αλλά δεν αρκεί για γενικής λαϊκής χρήσης όραμα. Οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και η νέα παγκόσμια πραγματικότητα, δείχνουν τρομακτικές και οδυνηρές και επικρέμωνται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω απ τα κεφάλια μας. Αποτέλεσμα, να περιμένουμε αποκαρδιωμένοι και φοβισμένοι από το μέλλον το χειρότερο.

.

Σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρχαν δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Αυτό λειτουργούσε ως βαλβίδα ασφαλείας και έδινε ελπίδες κάθε φορά για αλλαγή, τουλάχιστον τράπουλας. Το διπολικό σύστημα προωθούσε λίγο-λίγο την κοινωνία μπροστά, με τον κλασικό ελληνικό βηματισμό, δύο μπροστά, ένα πίσω. Βοηθούσε δε η παγιωμένη διεθνής πραγματικότητα. Μετά το 2010 αυτό εξέλειπε. Η τοξικότητα απέτρεψε σοβαρούς ανθρώπους από το να ασχοληθούν με την πολιτική. Γεμίσαμε από κομματίδια νάρκισσων και γραφικών.

.

Στα χρόνια της κρίσης, η κεντροδεξιά που είναι και η πιο ρεαλιστική πτέρυγα της βουλής, έκανε πιο εύκολα την αυτοκριτική της. Βοήθησε το ότι της είχε φύγει η λαϊκή δεξιά και οι καμμένοι. Η καμμένη δεξιά πήρε μαζί της και τα φούμαρα που συσκοτίζουν συνήθως την ορθή κρίση και διασκορπίστηκε σαν το νέφος του Τσερνόμπιλ όπου φυσούσε ο λαϊκίστικος αέρας. Η κεντροδεξιά έμεινε στα πρακτικά. Συσπειρώθηκε γύρω από έναν πραγματιστή αρχηγό και της βγήκε. Η εκλογική νίκη του 23, ήταν το 1/4 Πιερρακάκης, 1/4 ορθή αντιμετώπιση του κορονοϊού, 1/4 η λάθος ανάγνωση του Μητσοτάκη από την αντιπολίτευση και 1/4 οι ανεπανάληπτες μαλακίες της αντιπολίτευσης εξ αιτίας του προηγούμενου 1/4.

.

Αντιθέτως η αριστερά, κυρίως η σοσιαλδημοκρατική του ΠΑΣΟΚ έχασε τα αβγά και τα πασχάλια. Αυτό συνέβη διότι έχοντας την κυβερνητική αλλά και την ιδεολογική κυριαρχία επι μακρόν, καθώς και τα γιουσουφάκια της καλοπέρασης, ΕΠΑΝΑΠΑΥΤΗΚΕ! Αποδείχτηκε χρόνια εξαρτώμενη από τα ιδεολογικά της φούμαρα. Νέες προτάσεις ΝΑΔΑ! Προσπαθεί να ερμηνεύσει τις κοινωνικές προκλήσεις με συνθήματα κλαδικών του 1981. Όταν προσπαθείς να κρατάς με νύχια και με δόντια στο απυρόβλητο το χαϊδέμενο ελληνικό σοβιετικό σύστημα του δημοσίου, καταλαβαίνουμε πόσο ντελούλου είσαι.

.

Το Αποτέλεσμα είναι, να βρισκόμαστε δημοσκοπικά μπροστά σε έναν αντιπολιτευτικό ερειπιώνα. Οι πολίτες ΘΕΛΟΥΝ, η αντιπολίτευση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ! Ανίκανοι, ιδεοληπτικοί, νούμερα επιθεώρησης, άνθρωποι χρήζοντες φαρμακευτικής αγωγής στα άκρα…και πολλοί…«λίγοι», στην κεντροαριστερά έχουν αφήσει μόνον κυρίαρχο στο πολιτικό πεδίο τον ΠΘ. Αυτή η ανικανότητα είναι που δημιουργεί στο κεντροαριστερό κόσμο ασφυξία κι όχι τα μπουρδόλια.

.

ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις έχουν ΣΧΕΤΙΚΗ πλειοψηφία. Ο Ανδρέας με 48% το 81 είχε απέναντι του το 52%. Σήμερα αν μείνουμε στα εκλογικά ποσοστά του 2023, ο Μητσοτάκης έχει απέναντι του το 59%. Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να υπάρχει ένα αντιπολιτευτικό κόμμα, πρόταση, όραμα, ρεύμα, που θα συγκέντρωνε δημοσκοπικά τουλάχιστον, το 25-30%. Αντ αυτού υπάρχει ένα σκορποχώρι ανόητων που περιμένουν δυστυχήματα και φωτιές για να πέσει η κυβέρνηση, επενδύουν σε λαθρεμπόρια πουλολίου και συζητούν σοβαρά, αν ο Μητσοτάκης σκοτώνεται με σκόρδα ή με ασημένιες σφαίρες.

.

Μέσα στον κόσμο που κατέβηκε υπήρχε όλη η πολιτική βεντάλια. Δεν εξετάζω καθόλου τις ιστορίες περί ξένων κέντρων εξουσίας, (που έλεγε κι ο Αντρέας κάποτε) και τα περίεργα κίνητρα διαφόρων παράκεντρων. Αυτά μένει να αποδειχθούν αν και εφόσον. Κάποια πράγματα όντως είναι περίεργα. Προσπαθώ όμως να ερμηνεύσω τον γενικό σφυγμό. Ανεξαρτήτως όλων των άλλων συνθημάτων, υπήρχε μια κραυγή που τις φόρεσαν σιγαστήρα. «Φτιάξτε επιτέλους μια αντιπολίτευση που να μας αξίζει!». Κατά τα άλλα πανηγυρίστε ή κλάψτε κατά το δοκούν.