Θανασης Καραμπατσος (Documento)

 

Τα Τέμπη σαρώνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μετά την πλήρη αναδίπλωση του Κυριάκου με την τηλεοπτική συνέντευξη, μερικοί νεοδημοκράτες και αρκετοί ακροκεντρώοι εμφανίστηκαν λάβροι απέναντι στην τακτική οπισθοχώρησης και απαιτούσαν να παταχθεί κάθε αμφισβητίας καθότι ο πρωθυπουργός ποτέ δεν κάνει λάθος. Απαιτούσαν δηλαδή να συνεχίσει να πουλά σανό.

Η αναδίπλωση ήταν αναγκαία συνθήκη πολιτικής επιβίωσης καθώς ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στις πλατείες έδειξε τα δόντια του απαιτώντας χωρίς κομματικά γυαλιά τη δικαίωση των 57 θυμάτων από το έγκλημα στα Τέμπη και την απόδοση ευθυνών. Ο Κυρ. Μητσοτάκης φυσικά δεν ορρωδεί προ ουδενός φίλου όταν πρόκειται για την προσωπική του επιβίωση. Εξιλαστήριο θύμα, Ιφιγένεια όπως τον αποκάλεσαν, εμφανίστηκε ο υφυπουργός Χρήστος Τριαντόπουλος και σε δεύτερο χρόνο ο Δημήτρης Μαρκόπουλος.

Επειδή τα παραμύθια είναι καλά μόνο για τα παιδιά και καθώς η πολιτική δεν έχει όρια και όρους, εμφανίστηκε η πρώτη αναδίπλωση της αναδίπλωσης. Ο Μάκης Βορίδης έδωσε μεν στα σκυλιά τον Τριαντόπουλο, αλλά με αστικό τακτ: έθεσε όρο για να συσταθεί προανακριτική για το έργο του εκπροσώπου του πρωθυπουργού στο πεδίο του εγκλήματος στα Τέμπη. Μόνο για παράβαση καθήκοντος. Αμέσως μπάζωσε τη διαδικασία. Την περιχαράκωσε για να την μπαζώσει και να μη χυθεί άπλετο φως όπως μας έλεγε ο υποκριτής –όπως αποδεικνύεται– πρωθυπουργός. Κάτσε πίσω λίγο (Νίκο Γεωργιάδη, Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, Χρ. Τριαντόπουλε κ.ά.).

Δεύτερο σημείο αντεπίθεσης και αναδίπλωσης από το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη ήταν τα βίντεο της εταιρείας σεκιούριτι Interstar με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503. Βγήκαν περισσότερο για να αποπροσανατολίσουν, να κερδίσουν χρόνο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός που βρίσκονται στριμωγμένοι στα σχοινιά. Δεν διαφωτίζουν καθόλου και είναι ενδεικτικό το χρονόμετρο που έχει προστεθεί. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Η Interstar με την επιστολή της στον εφέτη ανακριτή στις 22.11.2024 με αρ. πρωτ. 309/2024 δηλώνει ότι έχει αποστείλει όσα στοιχεία της έχουν ζητηθεί. Το αίτημα του ανακριτή ήταν να του παραδοθεί το υλικό φόρτωσης της 63503 αλλά δεν υπήρχε επειδή έχουν γίνει αλλεπάλληλες καταγραφές πάνω στο αρχείο και δεν είναι δυνατό να ανακτηθεί. Η Interstar στο ίδιο έγγραφο προτείνει να δώσει υλικό από άλλα σημεία της διαδρομής ενώ ο ανακριτής ζητούσε συγκεκριμένα από την κάμερα στον σταθμό Θεσσαλονίκης. Η εταιρεία βγάζει τα βίντεο τώρα μέσω δικηγόρου και αποσπασματικά. Πολύ περίεργο, έτσι δεν είναι; Αν ανατρέξει κανείς στο Documento θα δει ότι η συγκεκριμένη εταιρεία έχει λερωμένη φωλιά, παίρνοντας την επόπτευση του σιδηροδρόμου με drones και παράλληλα έχει μια «αδελφή» εταιρεία που παίρνουν δουλειές του δημοσίου. «Εξυπηρετήσεις».

Μετά τις δύο αυτές αναδιπλώσεις από τον Μητσοτάκη μιλήστε για «δικαιοσύνη».

Ποιος κρίνει

«Η Δικαιοσύνη θα κρίνει» είναι η –βολική– επωδός κάθε κυβερνητικού στελέχους όταν στριμώχνεται για το έγκλημα στα Τέμπη. Σε περίπτωση που αντεπιτεθεί αλαζονικά ή προσπαθήσει να αρνηθεί τις επαίσχυντες παραδοχές που έχουν εκφραστεί δημόσια, σίγουρα θα βιώσει ένα κρύο ντους με όσα κατάπτυστα έχουν καταλογίσει στους συγγενείς και τους πολίτες που αποζητούν δικαιοσύνη για το έγκλημα.

Θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη. Σίγουρα. Ελπίζουμε η ανεξάρτητη και όχι η παρακοιμώμενη στις κάμαρες της εξουσίας. Όπως έχει αποδοθεί τον Γεώργιο Μαύρο, που διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης τα ταραγμένα χρόνια της «λευκής τρομοκρατίας», «η δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ενενήντα τοις εκατό των δικαστών ανήκουν στην άκρα Δεξιά. Είναι τόσο φανατικοί που, αγνοώντας τα αποδεικτικά στοιχεία, εκδίδουν πάντα αποφάσεις υπέρ της Δεξιάς και εναντίον της Αριστεράς». Θυμάστε τις περιπτώσεις του Μαξ Μέρτεν, τη δολοφονία Λαμπράκη και τη δυσανεξία των συνταγματαρχών απέναντι στον Μιχάλη Στασινόπουλο. Πρόσφατη η σύμπλευση των λειτουργών της Θέμιδας με τις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας στα σκάνδαλα της Novartis, των υποκλοπών, της επιστροφής των συντάξεων, των θαλασσοδανείων.

Υπάρχει σχέδιο. Μόνο το «πάμε κι όπου βγει» ισχύει για τις ράγες των Τεμπών και της καθημερινότητάς μας. Είναι απαράλλακτη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης μετέφερε το αποτέλεσμα της αλματώδους μεταπολεμικής ανάπτυξης στην «Αυλή των θαυμάτων». Όπως σημείωνε ο ίδιος: «Η ζωή από χρόνο σε χρόνο άλλαζε αλματωδώς όψη. Αλλά η αλλαγή δεν ήταν το ίδιο γενναιόδωρη για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τα πολιτικά πάθη, οι φοβίες και προπάντων η εκμετάλλευση τους, εμποδίζανε τη δικαiότερη και λιγότερο άνιση κατανομή των αγαθών που έφερνε η οικονομική πρόοδος. Το εισοδηματικό χάσμα ανάμεσα στον εργατοϋπαλληλικό κόσμο και στον επιτήδειο “μπίζνεσμαν” της ανασυγκρότησης, τον δανειοδοτούμενο μεγαλοβιομήχανο, έμπορο, εφοπλιστή κ.λπ. ήταν πιο κραυγαλέο απ’ όσο προπολεμικά». Τέτοιο σχέδιο, σαν να μην έχει περάσει μια μέρα...