απο Νικο Μωραϊτη

 Από αυτό το μαγικό που συνέβη στο Καλλιμάρμαρο, θα ήθελα να σταθώ στο άλλο πρόσωπο.

Την ώρα που τραγουδάει η Χαρούλα, προσέξτε τον Μίλτο.

Όλοι θα ονειρεύονταν να βρεθούν δίπλα στην Αλεξίου την ώρα εκείνη τη μοναδική.

Εκείνος ήταν εκεί!

Θα μπορούσε λίγο να δυναμώσει τη φωνή του. Λίγο να ακουστεί. Λίγο να φανεί. Να το κάνει ντουέτο. Να πάρει μερίδιο απ’ τη στιγμή.

Όχι!

Δείτε τον!

Είναι άγρυπνος φρουρός.

Έτοιμος να παρέμβει μόνο αν κάτι δεν πάει καλά.

Ένα ασύλληπτο ήθος.

Αυτό είναι το τραγούδι.

Αυτή η καθαρότητα.

Αυτός ο σεβασμός.

Αυτό το νοιάξιμο.

Γι’ αυτό δεν σπάει η αλυσίδα, τόσες δεκαετίες.