Μια χωριανή μου περδικα,του κηπου μου τσι βιόλες
Άλλες τσιμπα κι άλλες μαδει κι εξέρανέ τις ολες.
Να τη χαλασεις τη φωλια,την περδικα να διωξεις,
Το νου σου στο κεφαλι σου να τον αναμαζωξεις.
Μια χωριανη μου περδικα ξεσηκωσε το νου μου
Και δεν αναμαζωνομαι στο σπιτι του κυρού μου.
Θα την ταϊζω ζαχαρη, να μην την αγριεψω
Κι ότε κοιμαται η μανα τζη,τη νυχτα θα την κλεψω.
Να την εκλεψεις δεν βαστας,είναι μικρη και κλαιει
Κι ανε τής πεις και τιποτα,της μανας της το λεει.
Χαθηκανε τ`αλλα πουλια,που λευτερα πετουνε,
Υπαρχουνε πολλω λογιω και με παρακαλουνε.
Το σεισμα και το λυγισμα άλλη καμιά δεν το`χει,
Μόνο η πετροπερδικα που είναι στο μετοχι.
Πεμψε να βρεις τη μανα τση ,κυδωνι στο μαντηλι,
Να γινετε δικολογιά και μπιστεμενοι φιλοι.
Πεμπω τση ,ξαναπεμπω τση,μα δε μού λεει πραμα,
Γιά δε διαβαζει τη γραφη,για χανεται το γραμμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου