Ηταν πρωι, οχτω και εικοσι.Τα διδυμα χασομερουσαν με το πρωινο τους.Η κ.
Γουολπολ,το`να ματι στο ρολόι και το αλλο στο παραθυρο της κουζινας απ`οπου από
στιγμη σε στιγμη θα φαινοταν να περναει το σχολικο,βιωνε το αγχος της αργοποριας,και
την αισθηση-αργης-κινησης σαν προσπαθεις να κανεις παιδια να βιαστουν.
-Θα πατε με τα ποδια,ειπε απειλητικα Το λεωφορειο δεν θα σάς περιμενει.
-Εγω ειμαι γρηγορη,ειπε η Τζουντυ και κοιταξε αυταρεσκα το, ωστοσο, γεματο
ακομα ποτηρι της.Εχω πιει περισσοτερο από τον Τζακ.
Ο Τζακ εφερε το ποτηρι του διπλα στο δικο της να τα συγκρινουν.
-Οχι,ειπε.Εχεις παραπανω από μενα!
-ΔΕΝ εχει σημασια,ειπε η κ. Γουολπολ,ΔΕΝ εχει σημασια.Τζακ,ΦΑΕ το φαι σου!
Το ξυπνητηρι δεν ειχε χτυπησει στις εφτα,όπως θα`πρεπε.Η κ. Γουολπολ ακουσε τον
θορυβο του ντους στο πανω πατωμα,σκεφτηκε τον καφε που ειχε φκιαξει
αρον-αρον,τα αυγα που τα`βγαλε πιο μελατα από ό,τι συνηθως,το ποτηρι με την
πορτοκαλαδα που δεν ειχε ακομα αξιωθει να αγγιξει.ΚΑΠΟΙΟΣ-ή τα παιδια ή ο κ.
Γουολπολ-θα αργουσε σιγουρα σημερα…
Ο ογκος του σχολικου γεμισε τον δρομο μπροστα στο παραθυρο,η Τζουντυ και ο Τζακ
ετρεξαν εξω μισοφαγωμενοι.Η κ. Γουολπολ τούς ακολουθησε.Τούς ειδε να
σκαρφαλωνουν στο αυτοκινητο και μετα γυρισε,βιαστικη,να μαζεψει τα πιατα από το
τραπεζι και να κανει χωρο για τον κ.Γουολπολ.Η ιδια θα ετρωγε το πρωινο της
αργοτερα,κατά τις εννια,μετα την πολλη φουρια.Αυτο σημαινε ότι το απλωμα της
μπουγαδας θα καθυστερουσε και ,αν τυχον εβρεχε το απογεμα,κανενα ρουχο δεν θα
προλαβαινε να στεγνωσει στην ωρα του.Η κ. Γουολπολ ειπε «καλημερα,αγαπη
μου»,καθως ο αντρας της μπηκε στην κουζινα.Αυτος πεταξε ένα «`μέρα» χωρις καν
να την κοιταξει κι η κ. Γουολπολ, με το μυαλο γεματο ανολοκληρωτες προτασεις
που αρχιζαν καπως «-δεν νομιζεις ότι οι αλλοι ανθρωποι εχουν
αισθηματα;…»,βαλθηκε υπομονετικα να τού σερβιρει το πρωινο.Μελατο αυγο στην
αυγουλιερα,φρυγανιες,καφες.Ο κ.Γουολπολ βυθιστηκε στην εφημεριδα κι η κ.
Γουολπολ που ηθελε απεγνωσμενα να τού πει «-δεν φανταζομαι να παρατηρησες ότι
δεν μού δοθηκε ακομα η ευκαιρια να φαω κι εγω…» τοποθετουσε τα πραγματα στο
τραπεζι οσο πιο μαλακα μπορουσε.
Όλα πηγαιναν ρολόι,αν εξαιρεσουμε την μιση ωρα καθυστερηση,όταν ξαφνικα χτυπησε το τηλεφωνο.Τετοια ωρα,ηχησε σαν καποιος να εισεβαλε στο σπιτι.Η κ. Γουολπολ το σηκωσε απροθυμα.
-Εμπρος, ειπε με αποτρεπτικο υφος.
-Η κυρια Γουολπολ; ρωτησε μια φωνη και η κ. Γουολπολ ξαναειπε «εμπρος;».Η
γυναικεια φωνη συνεχισε
-Λυπαμαι που σας ενοχλω,ειμαι η …κι εδωσε ένα αγνωστο ονομα.Η κ. Γουολπολ
ξαναειπε «εμπρος;»,ακουγοντας τον αντρα της να γεμιζει δευτερο φλυτζανι καφε.
-Εχετε έναν σκυλο; Ένα λαγωνικο καφε και μαυρο; συνεχισε η φωνη.
Στη λεξη ΣΚΥΛΟΣ,ένα δευτερολεπτο πριν απαντησει ΝΑΙ,η κ. Γουολπολ αναλογιστηκε το πόσα πολλα συνεπαγεται το να εισαι ιδιοκτητης σκυλου σε χωριο…τα εξοδα να τον ευνουχισεις,το αγριο γαυγισμα αργα τη
νυχτα,τη σκοτεινη σιλουεττα του φυλακα που κοιμαται στο χαλι μπροστα στην
κουκετα των διδυμων,δεν γινεται σπιτικο χωρις σκυλι,είναι εξισου αναγκαιο οσο η
σομπα ή η συνδρομη στην τοπικη εφημεριδα, αυτό το σκυλι το γνωστο σε ολους τους
γειτονες με το ονομα Λαιδη,ησυχο,αξιο,ανεκτικο και δεν εβρισκε το λογο για ένα
τοσο πρωινο τηλεφωνημα από μια ξενη φωνη που ηταν τοσο εκνευρισμενη οσο και η
δικη της
-Ναι,εχουμε ένα σκυλι.Γιατι;
-Λαγωνικο,καφε και μαυρο,μεγαλοσωμο;
Τα ωραια χαρακτηριστικα της Λαιδης,το παραξενο μουσουδι της
-Ναι,ειπε με φωνη πιο ανυπομονη,ναι,δικο μας είναι το σκυλι.Γιατι;
-Μού σκοτωνει τα κοτοπουλα.
Η φωνη εμοιαζε τωρα ικανοποιημενη.Η κ. Γουολπολ ενοιωσε παγιδευμενη.Σωπασε για
μερικα δευτερολεπτα,ωσπου η φωνη ειπε «εμπρος;»
-Αυτό είναι εντελως γελοιο,ειπε η κ. Γουολπολ.
-Σημερα το πρωι,ειπε η φωνη ,και το απολαμβανε,το σκυλι σας κυνηγησε τα
κοτοπουλα μου.Τα ακουσαμε γυρω στις οχτω,ο αντρας μου βγηκε να δει τι
συμβαινει,βρηκε δυο σκοτωμενα,ειδε ένα μεγαλοσωμο λαγωνικο, καφε και μαυρο,
κοντα στα κοτοπουλα,πηρε ένα ξυλο και το κυνηγησε, και μετα βρηκε αλλα δυο
σκοτωμενα.Δεν σκεφτηκε να παρει το δικαννο βγαινοντας,προσθεσε ψυχρά η
φωνη,αλλιως δεν θα ειχατε πια σκυλι.Μεγαλο μακελλειο,άλλο πραμα,αιμα και φτερα
παντου.
-Και γιατι νομιζετε ότι είναι το δικο ΜΟΥ σκυλι; εκανε χαμηλοφωνα η κ.
Γουολπολ.
-Ο Τζο Γουάιτ,ο γειτονας σας,ετυχε να περναει και ειδε τον αντρα μου που το
κυνηγουσε.Ειπε ότι ηταν το δικο σας.
Ο γερο-Γουάιτ ζουσε στο παραδιπλα σπιτι.Η κ. Γουολπολ ανεκαθεν τού φεροτανε
ευγενικα,κάθε που τον εβλεπε ρωτουσε για την κατασταση της υγειας του,καποτε
μαλιστα της εδειξε και φωτογραφιες με τα ανηψια του.
-Τι να πω,ειπε η κ.Γουολπολ αλλαζοντας ξαφνικα τακτικη,εφοσον ειστε απολυτως
ΣΙΓΟΥΡΗ!Δεν μπορω να το πιστεψω για την Λαιδη.Ειναι τοσο ημερη!
Η φωνη μαλακωσε,σαν αντιδραση στην ανησυχια της κ.Γουολπολ
-ΚΡΙΜΑ,ειπε.Δεν μπορειτε να φανταστειτε ποσο λυπαμαι που συνεβη κατι
τετοιο.Ομως…κι η φωνη σταματησε με σημασια.
-ΦΥΣΙΚΑ θα σας αποζημιωσουμε,ειπε βιαστικα η κ.Γουολπολ
-Όχι,όχι,επε η γυναικα σχεδον απολογουμενη,ΟΥΤΕ να το σκεφτεστε!
-Μα,ΦΥΣΙΚΑ,επανηλθε αμηχανα η κ.Γουολπολ
-Το σκυλι.Πρεπει να κανετε κατι με το σκυλι.
Ενας ξαφνικος τρομος την επιασε.Το πρωινο ειχε ξεκινησει στραβα,δεν ειχε καν πιει ακομα τον
καφε της και,να`σου την αντιμετωπη με μια πρωτογνωρη απαισια συγκυρια,κι αυτή η
φωνη,σ`αυτόν τον τονο,ειχε καταφερει να την τρομοκρατησει μ`αυτό το «κατι»
-ΤΙ; δηλαδη,ΤΙ θελετε να κανω;
Μια μικρη σιωπη από την άλλη ακρη, και μετα η φωνη, σε εντονο τωρα υφος
-Δεν ξερω,κυρια μου.Ολοι λενε ότι ένα σκυλι που αρχιζει να σκοτωνει κοτοπουλα
δεν σταματαει.Εδω που τα λεμε,εμεις δεν ειχαμε και καμμια μεγαλη ζημια,τα
σκοτωμενα κοτοπουλα τα μαδησαμε και ηδη βρισκονται στην κατσαρολα.
Ο λαιμος της σφιχτηκε.Εκλεισε τα ματια για μια στιγμη,αλλα η φωνη συνεχισε
ανενδοτη
-Το μονο που θελουμε είναι να συμμαζεψετε το σκυλι σας.καταλαβαινετε ότι δεν
μπορουμε να το αφησουμε να μάς σκοτωνει τα κοτοπουλα.
Η κ.Γουολπολ αισθανθηκε υποχρεωμενη να απαντησει
-Φυσικα
-Λοιπον; ρωτησε η φωνη
Ειδε τον αντρα της να κατευθυνεται προς την εξωπορτα.Τής εγνεψε αντιο με το
χερι,αυτή τον αντιχαιρετισε με το κεφαλι.Ειχε αργησει.Σκοπευε να τού ζητησει να
τής φερει κατι από την βιβλιοθηκη στην πολη.Τωρα,θα`πρεπε να τού
τηλεφωνησει.Μιλησε κοφτα στο τηλεφωνο
-Πρωτα-πρωτα,φυσικα,πρεπει να βεβαιωθω ότι είναι το ΔΙΚΟ ΜΑΣ σκυλι.Αν είναι το
ΔΙΚΟ ΜΑΣ,σάς υποσχομαι οτι δεν θα σάς ξαναενοχλησει.
-ΕΙΝΑΙ το ΔΙΚΟ ΣΑΣ!
Η φωνη ειχε παρει ένα αποτομο ξεροκεφαλο τονο.Αν η κ.Γουολπολ πηγαινε για
καυγα,υπονοουσε η φωνη,τοτε ειχε βρει τον καταλληλο ανθρωπο.
-Αντιο,ειπε η κ.Γουολπολ,ξεροντας ότι ηταν λαθος να κλεισει καταμουτρα το
τηλεφωνο σ`αυτήν την αγνωστη ,ξεροντας ότι ,κανονικα,θα επρεπε να μεινει στο
ακουστικο ζητιανευοντας τη ζωη του σκυλιου της απ`αυτην την ηλιθια μονοκομματη
γυναικα που τοσο πολύ νοιαζονταν για τα ΧΑΖΟκοτοπουλα της.Αφησε το ακουστικο
και γυρισε στην κουζινα.Εβαλε καφε σε ένα φλυτζανι,εφκιαξε κι ένα τοστ, « ας
πιω τον καφε μου και μετα βλεπουμε»σκεφτηκε,.περασε άλλη μια στρωση βουτυρο στο
τοστ,προσπαθησε να χαλαρωσει κολλωντας την πλατη της στην καρεκλα και
χαμηλωνοντας τους ωμους, «είναι φυσικο να αισθανεται κανεις ετσι στο τελος της
μερας,όχι όμως και στις οχτωμιση το πρωι»σκεφτηκε.Αποφασισε να αναβαλλει την
μπουγαδα για αυριο.Εξ αλλου δεν το `χε για θανασιμη αμαρτια να βαλει μπουγαδα
την Τριτη,σε αντιθεση με τους ντοπιους.Οι Γουολπολ ειχαν μετακομισει προσφατα
σ`αυτό το χωριο,ηταν ακομα ανθρωποι της μεγαλης πολης κι ισως να εμεναν για
παντα τετοιοι,ανθρωποι που βαζουν μπουγαδα και τις Τριτες,ωστοσο αναγκασμενοι
να ζητανε συχνα την συμβουλη των ντοπιων,πού να πετανε τα σκουπιδια,πώς να
προφυλαχτουν από την βαρυχειμωνια,πώς ζυμωνεται το χωριατικο ψωμι,στο χωριο
είναι δυσκολο να βρεις καποιον να σού κανει τις δουλειες και οι Γουολπολ πηραν
γρηγορα την συνηθεια να συμβουλευονται τους γειτονες για πραγματα που στην πολη
θα τα εκανε ο διαχειριστης της πολυκατοικιας ή ο θυρωρος ή ενας ηλεκτρολογος.
Όταν το βλεμμα της επεσε στο πιατακι του νερου της Λαιδης,κατω από τον νιπτηρα,και συνειδητοποιησε τη βαρεια της θλιψη,σηκωθηκε,εβαλε μια ζακετα κι ένα σαλι
και τραβηξε για την γειτονισσα.Η κυρια Νας εφκιαχνε λουκουμαδες.Τής εγνεψε με
το πηρουνι από την ανοιχτη πορτα
-Ελα μεσα,δεν μπορω να αφησω την φωτια που καιει.
Μπαινοντας θυμηθηκε,με ένα σφιξιμο,τα βρωμικα πιατα στοιβαγμενα στον νεροχυτη
της.Η κυρια Νας φορουσε μια καταλευκη ποδια κι η κουζινα της
φρεσκοασπρισμενη.Και μπορουσε να τηγανιζει λουκουμαδες χωρις ουτε να λερωνει
ουτε να λερωνεται.
-Οι αντρες,τους αρεσουν οι φρεσκοι λουκουμαδες.Προσπαθω να τούς προλαβω,αλλά
δεν τα καταφερνω,ειπε η κυρια Νας χωρις πολλες προεισαγωγες.
-Μακαρι να μπορουσα να κανω κι εγω λουκουμαδες,ειπε η κ.Γουολπολ.
Η κ.Νας τής υποδειξε,φιλοξενα,με το πηρουνι το σωρο με τους καυτους λουκουμαδες
στο τραπεζι,η κ.Γουολπολ.πηρε έναν,ενω σκεφτοταν «θα μού πεσει βαρυς»
-Μεχρι να τους βγαλω εχουν κι ολας φαγωθει,ειπε η κ.Νας.Με το ένα ματι στην
κατσαρολα,πηρε μιαν ανασα,γραπωσε έναν λουκουμα κι αρχισε να τον τρωει
-Τι σού συμβαινει; Ανησυχη σε βλεπω,ρωτησε την κ.Γουολπολ
-Το σκυλι μας.Μού τηλεφωνησε μια γυναικα και μού ειπε ότι της σκοτωσε κατι
κοτοπουλα.
Η κυρια Νας εκανε ναι με το κεφαλι
-Ξερω,στους Χάρις
-Ολοι το ξερουν,σκεφτηκε η κ.Γουολπολ.
-Λενε,ειπε η κ.Νας επιστρεφοντας στους λουκουμαδες της,ότι δεν υπαρχει γιατρεια
για ένα σκυλι που σκοτωνει κοτοπουλα.Ο αδελφος μου ειχε έναν σκυλο που αρχισε
να σκοτωνει προβατα.Κι ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι εκαναν να το σταματησει!Φυσικα τιποτα
δεν ωφελησε.Ετσι και γευτουνε αιμα…
Εβγαλε έναν χρυσαφενιο λουκουμα μαλακα-μαλακα από την κατσαρολα και τον απιθωσε
σε μια χαρτοπετσετα να στραγγιξει.
-Το κανουν όχι τοσο για να τα φανε,οσο για να σκοτωσουν
-Τι μπορω να κανω;ρωτησε η κ.Γουολπολ.Δεν μπορω να κανω ΚΑΤΙ;
-Μπορειτε να δοκιμασετε διαφορα κολπα.Πρωτα-πρωτα δεστε-το.Κρατατε-το δεμενο,με
χοντρη αλυσσιδα.Τουλαχιστον ετσι,για λιγο,δεν θα κυνηγαει κοτοπουλα και δεν θα
σας το σκοτωσουν κι από πανω να τούς ειστε ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ
Η κ.Γουολπολ σηκωθηκε διστακτικα,ξαναφορεσε την ζακετα της και το σαλι της,«θα
παω να αγορασω μια αλυσσιδα»ειπε
-Α,πας για ψωνια;
-Πρεπει να εχω ψωνισει πριν γυρισουν τα παιδια
-Μην αγορασεις λουκουμαδες.Θα σού φερω εγω αργοτερα ένα πιατο.Παρε μια καλη
αλυσσιδα για το σκυλι
-Ευχαριστω
Ο ηλιος που εμπαινε από την πορτα της κουζινας,το βαρυ ξυλινο τραπεζι,τα γεματα
λουκουμαδες πιατα,η μυρωδια του τηγανολαδου στην κατσαρολα,συμβολα ασφαλειας
για την κυρια Νας,εμπιστοσυνης σε ένα συγκεκριμενο τροπο ζωης,χωρις παρε-δωσε
με σκοτωμενα κοτοπουλα και φοβιες των ανθρωπων της μεγαλης πολης.Και ολοπροθυμη
να προσφερει από το πλεονασμα της στους Γουολπολ.
-Ευχαριστω,ξαναειπε,ολο ανασφαλεια
-Πες στον Τομ Κιτρετζ ότι θα περασω να παρω το χοιρινο μου αργοτερα.Να μού το
φυλαξει
-Καλα
Κοντοσταθηκε στο κατωφλι,η κυρια Νας τής εγνεψε με το πηρουνι «τα ξαναλεμε
αργοτερα»
Ο γερο-Γουάιτ καθοταν μπροστα στην εξωπορτα του ,στη λιακαδα.Με το που την
ειδε,εκανε μια γκριματσα και τής φωναξε
-Θα είναι το τελευταιο σας σκυλι,εε;
-Πρεπει να ειμαι ευγενικη μαζι του ,σκεφτηκε η κ.Γουολπολ,δεν είναι
ρουφιανος,δεν είναι κακος ανθρωπος,με τα ντοπια δεδομενα.Ο οποιοσδηποτε θα
μαρτυρουσε ένα σκυλι που σκοτωνει κοτοπουλα.Αλλα δεν υπαρχει λογος να το
γλενταει κι ολας,και,προσπαθησε να κανει ευχαριστη τη φωνη της
-Καλημερα,κυριε Γουάιτ.
-Θα το ντουφεκισετε; Εχει ντουφεκι ο αντρας σου;
-Ανησυχω πολύ.
Κοντοσταθηκε και προσπαθησε να κρυψει το μισος από το προσωπο της
-Κριμα τετοιο σκυλι,ειπε ο γέρος
-Τουλαχιστον δεν κατηγορει ΕΜΕΝΑ,σκεφτηκε.-Τί μπορω να κανω;τον ρωτησε
-Πιστευω ότι γινεται να το ξεμαθετε να σκοτωνει.Παρτε ένα ψοφιο κοτοπουλο και
δεστε το κατω από τον λαιμο του καλα,ετσι που να μην μπορει να το πεταξει.
-Κατω απ`τον λαιμο;
Ο γέρος εγνεψε ναι και μορφασε με το φαφουτικο στομα
-Βλεπεις,μιας και δεν μπορει να χαλαρωσει το σφιξιμο,στην αρχη το παιρνει για
παιχνιδι,αλλα μετα αρχιζει και τον ενοχλει,προσπαθει να το ξεφορτωθει,αλλα αυτό
δεν ξεκολλαει,νοιωθοντας το ετσι σταθερα κολλημενο στον λαιμο του νομιζει ότι
τού κολλησε για παντα,τρομοκρατιεται κι αρχιζει να τρεχει με την ουρα στα
σκελια κι αυτό το μαραφετι δωστου να τού κρεμεται από τον λαιμο.
Η κ.Γουολπολ κρατηθηκε με το ενα χερι από τον φραχτη
-Και μετα τι γινεται;
-Να σού πω,από ό,τι εχω ακουστα,το κοτοπουλο σιγα-σιγα σιτευει,κι οσο το σκυλι
το νοιωθει και το μυριζει,τοσο πιο πολυ αρχιζει να σιχαινεται τα κοτοπουλα.Μα
δεν μπορει να το τιναξει από πανω του.
-Το σκυλι,όμως,η Λαιδη θελω να πω,ποσον καιρο πρεπει να τής το αφησουμε στον
λαιμο;
-Ε,φανταζομαι θα τής το αφησετε μεχρι να σιτεψει τοσο που να πεσει μονο του.
-Καλα.Θα πιασει όμως το κολπο;
-Δεν ξερω.Δεν το δοκιμασα ποτέ ο ιδιος προσωπικα.
Και η φωνη του ελεγε«ΕΓΩ ποτέ μου δεν ειχα σκυλι που να σκοτωνει κοτες»
Η κ.Γουολπολ εφυγε αμιλητη.Δεν τής εφευγε από το μυαλο η σκεψη ότι χαρη στον
κ.Γουάιτ εντοπιστηκε η Λαιδη ως το σκυλι που σκοτωσε τα κοτοπουλα.Για μια
στιγμη,μαλιστα,διερωτηθηκε μπας και ο γερο-Γουάιτ κατηγορησε την Λαιδη από
κακια,επειδη οι Γουολπολ ηταν ξενοφερτοι,από την πολη,αλλα μετα
σκεφτηκε,όχι,κανενας στο χωριο δεν θα ψευδομαρτυρουσε σε βαρος ενός σκυλιου.
Το μπακαλικο ηταν σχεδον αδειο.Ενας πελατης
στο τμημα σιδερικων κι άλλος ενας μπροστα στη βιτρινα με τα κρεατα μιλουσε με
τον κ.Κιτρετζ,τον μπακαλη.Ο κ.Κιτρετζ με το που την ειδε να μπαινει
-Καλημερα κυρια Γουολπολ.Ωραια μερα σημερα,ε;
-Ωραια
Κι ο μπακαλης συνεχισε
-Ατυχος ο σκυλος.
-Δεν ξερω τι να κανω,ειπε αυτή και ο πελατης
την κοιταξε περιεργος και μετα γυρισε ερωτηματικο βλεμμα στον μπακαλη
-Σκοτωσε τρια κοτοπουλα σημερα στους Χαρις,τον
πληροφορησε ο μπακαλης,κι ο πελατης κουνησε σοβαρος το κεφαλι «το ακουσα κι
εγω»
Η κ.Γουολπολ πλησιασε τον παγκο με τα κρεατα «
η κ.Νας μού ειπε να τής φυλαξετε ένα κομματι χοιρινο,θα περασει να το παρει
αργοτερα»
-Θα τής το παω εγω ,ειπε ο πελατης,είναι στον
δρομο μου.Μετα κοιταξε την κ.Γουολπολ «υποθετω,πρεπει να το ντουφεκισετε»
-Ελπιζω όχι,ειπε αυτή χωρις δισταγμο.Το
αγαπαμε πολύ ολοι μας.
Ο πελατης και ο μπακαλης αλληλοκοιταχτηκαν και
μετα ο μπακαλης ειπε με τετραγωνη λογικη
-Κυρια Γουολπολ,δεν γινεται,ένα σκυλι να
τριγυρναει και να σκοτωνει κοτοπουλα
-Καποιος θα σάς το γεμισει σκαγια και δεν θα
το ξαναδειτε,ειπε ο άλλος.Και γελασε.Μαζι κι ο μπακαλης
-Δεν υπαρχει τροπος να το θεραπευσουμε;
-Φυσικα,ειπε ο πελατης.Ντουφεκι.
-Δεστε-του ένα ψοφιο κοτοπουλο στον
λαιμο,αντιπροτεινε ο μπακαλης,ισως ετσι τα καταφερετε.Ακουστε μια ιστορια.Ο
πατερας μου ειχε καποτε ένα σκυλι που αρχισε να τρωει αυγα.Εμπαινε στο
κοτετσι,εσπαζε τα αυγα και τα εγλειφε.Ετρωγε περιπου τα μισα από οσα εσπαζε.
-Βρωμοδουλεια,ειπε ο πελατης,σκυλι που να
τρωει αυγα
-Βρωμοδουλεια,επιβεβαιωσε ο μπακαλης.(Η
κ.Γουολπολ,αθελα της,εκανε ναι με το κεφαλι).Στο τελος,ο πατερας μου δεν αντεξε
άλλο.Τού ετρωγε τα μισα αυγα!Πηρε λοιπον ένα αυγο,το αφησε πισω από την σομπα
τρεις μερες μεχρι που κλουβιανε για τα καλα,μια μποχα νάααα!,φωναξε τον
σκυλο,εγω ημουνα δεν ημουνα δωδεκα χρονων παιδι,ο σκυλος ηρθε τρεχατος,εγω τον
κρατουσα κι ο μπαμπας μου τού ανοιξε το στομα του εχωσε μεσα το αυγο,θεοκαυτο
και να βρωμοκοπαει και τού κρατησε το στομα κλειστο ετσι που το σκυλι για να
γλιτωσει από το αυγο αναγκαστηκε να το καταπιει.
Και γελασε αναπολωντας το συμβαν
-Βαζω στοιχημα αυτό το σκυλι δεν ξαναφαγε
αυγο,ειπε ο πελατης
-Δεν ξαναγγιξε αυγο,ειπε κατηγορηματικα ο
μπακαλης.Ετσι και του`δειχνες αυγο εφευγε σαν να το κυνηγουσε ο διαολος
-Ναι,αλλα ΠΩΣ ενοιωθε μετα για ΣΕΝΑ; ρωτησε η
κ.Γουολπολ. ΕΣΕΝΑ σε ξαναπλησιασε;
Ο μπακαλης και ο άλλος την κοιταξαν απορημενοι
-Τι εννοεις; ειπε ο μπακαλης
-Εσενα ,εξακολουθησε να σε συμπαθει;
-Να σού πω,ειπε σκεπτικα αυτος.Οχι.Δεν θα`λεγα
ότι εξακολουθησε να με συμπαθει.Ετσι κι αλλιως δεν ηταν και πολύ σόι,για σκυλι
-Υπαρχει κατι που πρεπει να το δοκιμασεις,ειπε
ο άλλος ξαφνικα στην κ.Γουολπολ,αν πραγματικα θελεις να κανεις καλα το σκυλι
σου,υπαρχει κατι που πρεπει να το δοκιμασεις
-Τι;
-Παρτο και κλειστο σε ένα κοτετσι μαζι με μια
κλωσσα και τα κλωσσοπουλα της.Οταν θα`χει ξεμπερδεψει μαζι του,δεν προκειται να
ξανακυνηγησει κοτοπουλα.
Ο μπακαλης βαλθηκε να γελαει κι η κ.Γουολπολ
να κοιταει σαστισμενη μια αυτον και μια τον αλλον που την αντικοιτουσε χωρις
χαμογελο,με ματια κιτρινα σαν της γατας
-Τι θα παθει; ρωτησε αβεβαιη
--Θα τού βγαλει τα ματια,ειπε λιτα ο
μπακαλης.Δεν θα μπορεσει πια να ΞΑΝΑΔΕΙ κοτοπουλο.
Η κ.Γουολπολ τής ηρθε κατι σαν
λιγοθυμιά,ψιλοχαμογελασε από ευγενεια και αποτραβηχτηκε προς το βαθος του
μαγαζιου.Οταν,λιγο μετα, βγηκε στον καθαρο αερα,αποφασισε να γυρισει αμεσως
σπιτι,να ξαπλωσει λιγο αν προλαβαινε,γυρισε,αλλα δεν τής πηγαινε να πεσει στο
κρεβατι πριν μαζεψει το πρωινο τραπεζι,πριν πλυνει τα πιατα και μεχρι να
τελειωσει ειχε φτασει μεσημερι.Και να`σου μια μαυρη σιλουετα εκρυψε τον ηλιο
στην πορτα.Καταλαβε ότι η Λαιδη γυρισε σπιτι.Σταθηκε ακινητη και την κοιταζε.Το
σκυλι μπηκε αθωα,λες και ειχε περασει το πρωινο παιζοντας στο γρασιδι.Στα ποδια
της κηλιδες αιμα.Ηπιε πολύ νερο.Η πρωτη αντιδραση της ηταν να το μαλωσει,να το
πιασει και να το δερνει για τον πονο που ειχε προξενησει,για την φονικη ωμοτητα
που ένα τοσο ωραιο σκυλι μπορουσε να κραταει τοσο καλα κρυμμενη μεσα στο ΔΙΚΟ
ΤΟΥΣ σπιτι.Ομως,βλεποντας-την τοσο ηρεμη,ξαπλωμενη στο συνηθισμενο της μερος
διπλα στην σομπα,γυρισε στις δουλειες της.
Η Λαιδη εμεινε ακινητη διπλα στη σομπα μεχρι
που γυρισαν τα παιδια,ολο φασαρια.Τοτε πεταχτηκε κι επεσε απανω τους
καλωσοριζοντας τα,σαν αυτή να ηταν ο οικοδεσποτης.Η Τζουντυ τραβωντας-της τα
αυτια ειπε
-Γεια σου,μαμα,ξερεις τι εκανε η Λαιδη;Εισαι
πολύ κακο σκυλι,ειπε στη Λαιδη,θα σε ντουφεκισουμε
Της κ.Γουολπολ τής ξαναρθε σαν λιγοθυμιά και
βιαστικα ακουμπησε το πιατο που κρατουσε στο τραπεζι
-Τζουντυ Γουολπολ! ειπε
-ΝΑΙ,μαμα.Θα την ντουφεκισουμε
-Παιδια είναι,δεν καταλαβαινουν,σκεφτηκε η
κ.Γουολπολ.Ο θανατος για αυτά δεν είναι ποτέ πραγματικος.Ας προσπαθησω να ειμαι
λογικη.Καθηστε στο τραπεζι,παιδια,ειπε ηρεμα
-ΝΑΙ,μαμα,ειπε η Τζουντυ κι ο Τζακ προσθεσε
-Μαμα,θα την ντουφεκισουμε!
Φορεσαν τις πετσετες τους κι αρχισαν να τρωνε
και να μιλανε με το στομα γεματο
-ΞΕΡΕΙΣ τί ειπε ο κ.Σεφερντ,μαμα;ρωτησε ο Τζακ
-Ακου…,εσπευσε η Τζουντυ
Ο κ.Σεφερντ ηταν ενας προσχαρος τυπος που
εμενε κοντα τους και κατά καιρους χαρτζιλικωνε τα παιδια ή τα επαιρνε μαζι του
για ψαρεμα
-Λεει ότι η Λαιδη θελει ντουφεκι
-ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ,ειπε η Τζουντυ,πες για τα καρφια
-ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ,ειπε ο Τζακ.Ακου,μαμα,λεει, πρεπει
να παρεις μια λαιμαργιά για την Λαιδη…
-Μια γερή λαιμαργιά,ειπε η Τζουντυ
-Και χοντρα κοντα καρφια και να τα καρφωσεις
στην λαιμαργιά
-Γυρω-γυρω,ειπε η Τζουντυ.Τζακ,ΑΣΕ ΜΕ να το πω
ΕΓΩ.Καρφωνεις όλα τα καρφια γυρω-γυρω ετσι που να βγουνε στην λαιμαργιά από
μεσα
-Αλλά να είναι χαλαρη,ειπε ο τζακ.ΑΣΕ ΜΕ ΕΜΕΝΑ
να πω τα παρακατω.Χαλαρη.Και την περνας γυρω από τον λαιμο της Λαιδης…
-Και…Η Τζουντυ εφερε το χερι στον λαιμο της
και εκανε έναν θορυβο σαν καποιον που τον στραγγγαλιζουν
-ΒΙΑΖΕΣΑΙ! Ειπε ο Τζακ.ΒΙΑΖΕΣΑΙ,ρε βλακα.Πρωτα
παιρνεις ένα παρα πολύ μακρυ σκοινι
-Ένα ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μακρυ σκοινι,πλειοδοτησε η Τζουντυ.
-Το δενεις στην λαιμαργιά και μετα τήν φορας
στην Λαιδη,ειπε ο Τζακ.Η Λαιδη στεκοταν διπλα του.Μετα,τής φορας αυτό το πολύ
μυτερο κολαρο στον λαιμο.Κι εγυρε και την φιλησε στο κεφαλι και η Λαιδη να τον
κοιταζει με λατρεια.
-Και μετα τήν παμε σε ένα μερος με
κοτοπουλα,ειπε η Τζουντυ, τής τα δειχνουμε και τήν αμολαμε
-Να τα κυνηγησει,ειπε ο Τζακ.Και τοτε,ΚΑΙ
ΤΟΤΕ,με το που τα πλησιαζει,τραβάααααμε το σκοινι…
-Και…η Τζουντυ ξανακανε τον στραγγαλιστικο ηχο
-Τα καρφια τής κοβουν το κεφαλι,αποτελειωσε σε
δραματικο τονο ο Τζακ.
Αρχισαν να γελανε και τα δυο και η
Λαιδη,κοιτωντας μια το ένα και μια το άλλο,αρχισε να βαριανασαινει γρηγορα σαν
να γελουσε
Η κ.Γουολπολ κοιταξε τα δυο της παιδια,με τα
ηλιοψημενα προσωπα,να γελανε ταυτοχρονα,και το σκυλι τους με το αιμα ακομα στα
ποδια να γελαει κι αυτό παρεα.Τραβηξε προς την εξωπορτα της κουζινας.Απεναντι
οι δροσεροι πρασινοι λοφοι και το ελαφρο λικνισμα των φυλλων της μηλιας στο
απογευματινο αερακι…
-Τής κοβουν εντελως το κεφαλι,ξαναλεγε ο Τζακ.
Όλα ηταν γαληνια κι ομορφα στην λιακαδα,ο ουρανος ηρεμος,η λοφογραμμες απαλες,η κ. Γουολπολ εκλεισε τα ματια κι ενοιωθε ένα αγριο
χερι να τήν τραβαει προς τα κατω και μυτερα καρφια να τής ζωνουν τον λαιμο κι
ολο να σφιγγουν,να σφιγγουν......
