μια ιστορια

στα χαρακωματα του Πρωτου Παγκοσμιου..μπροστα στα ματια του χτυπηθηκε ο πιο καλος του φιλος,στην γκριζα ζωνη αναμεσα στα δυο στρατοπεδα…το πυρ πυκνο…και ζηταει από τον αξιωματικο του να τού επιτρεψει να συρθει να τόν φερει πισω…

-στο επιτρεπω,αλλά δεν νομιζω ότι αξιζει τον κοπο…ο φιλος σου είναι μαλλον νεκρος και εσυ θα βαλεις σε κινδυνο και την δικη σου ζωη, χωρις λογο

Ο στρατιωτης πηγε…σαν απο θαυμα, καταφερε μεσα στις σφαιρες να ζαλωθει τον αλλον και συρτα-συρτα να τόν φερει πισω.Πεσανε και οι δυο μεσα στο χαρακωμα και ο αξιωματικος εκανε τον ελεγχο

-στο ειπα οτι δεν αξιζε τον κοπο…ο φιλος σου είναι νεκρος και εσυ εχεις πολυ βαρυ τραυμα!

-αξιζε!

-τι εννοεις,αξιζε; αφου,είναι νεκρος!

-ναι,αλλά αξιζε γιατι όταν τον εφτασα ζουσε ακομη και ειχα την ικανοποιηση να τον ακουσω να μού ψιθυριζει  «ΚΩΣΤΑ….ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΘΑ`ΡΘΕΙΣ»